Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 35]

Lucienne Stassaert / De teerling is geworpen

Traag, vastbesloten, harder
en bloedend, haveloos
dat langzaam sterven.

Ook de stilte bereidt zich voor.
Het groot wild luistert
met negen oren, duizendpotig.

Beken:
in de kuil van het licht
zwaait de dood met open armen.
Zij luistert daar
aan de poort van legende.

Scheuren haar mettertijd aan flarden
de late engel, het droomgebod:
gij zult niet altijd sterven.
Nog wordt het wachten beklemtoond
nog is het leven vreemd.

En niemand leest haar lippen
en iemand neemt haar beet
hoe verwoed zij niet wil sterven
hoe vereenzaamd zij begeeft
terzijde, terzijde van alles
wordt het lijden uitgekeerd.