Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 116

[p. 284]

Walter Haesaert / Gedichten

Oude man

Er leven amper zenuwen in zijn mooie ingewanden,
mooi bij gebrek aan meeslepende ziekten.
Maar schurend in het diepste merg,
de grendel van de dood schuift overvloedig.

De vroegste merels worden zwarter,
de dagen langer en de nachten ook.
Zijn kinderen krijgen andere kinderen
en soms is het koud in de benauwde sfeer

van een bed. Zegt de man nog op het laatste
ogenblik, ten dele op zoek naar onvindbare adem,
dat het zinloos is de vrede over te planten.
Iedere holte weigert schroot en stoot het af.

Als van krakende wagens afkomstig,
ontsnappen de woorden korrelsgewijze.
Het lichaam wordt een draagstoel van heet zand,
baant zich roekeloos een weg naar water en aarde.

Buiten spelen de kinderen tot stervenstoe.

[p. 285]

Neurose

De daken zitten rustig op de heilige huizen,
met af en toe een sierspeld in het haar.
Maar binnenin leven op hoge voet
de zenuwen als ratten die hun eigen jongen eten.

De woorden spatten open op het blinkende metaal
waaruit de lichamen vervaardigd zijn.
Het wordt onhoorbaar koud, het vel trekt samen
langs het borstbeen en de ruggegraat.

Zeer scherp verspreidt de geur van tijd
zich in de hoeken, de lippen worden elpenbeen.
En in het tafelblad timmeren de wormen
oorverdovend aan hun nieuw verblijf.

En plots het wrak van middernacht
te pletter stort, voorlopig wordt de toegang
tot het licht ontzegd. De zweep van angst
slaat lange strepen op het ondervoede lichaam

van mijn alfabet.