Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 114

[p. 561]

Dietsche Warande & Belfort 114e jaargang nummer 8 oktober 1969

Hubert van Herreweghen / Gedichten

Tranen

De tranen die de moeders schreien
als noodlots onweer loeit,
daarvan groenen de weien
waarop hun nakroost stoeit.

Op dat gras, met zout gedrenkt,
grazen de beste schapen.
Meisjes en knapen,
gedenkt.

[p. 562]

Denkend aan 't dorp

De straat, en lamplicht op t asfalt'
en pijn beneden de lantaren,
terwijl een droge regen valt
die dauw doet perelen op uw haren.

In 't dorp slapen nu in de wei
de beesten nog, aan 't loof der rapen
frommelen hazen, van opzij
flitst dan de lichtbak, knalt het wapen.

De stallen waar de paarden stampen
zijn warm, daar woelt de knecht
die met de dieren ligt te dampen
en een liefhebbend vloekje zegt.

De stad rond ons, een admend getij.
Wij zitten in de lichtbak der lantaren.
Het dorp waait in mijn hoofd voorbij.
De dingen zijn niet droever dan zij waren,
want niets is droef, behalve wij.

[p. 563]

Klokken

Ik hoor in het zoet avondlicht
dat met zijn purperen vlokken
nog op uw koele lippen ligt,
o donkere vrouw, der klokken

geteld getamp van overal,
dichtbij en ver, de bronzen
stemmen die wiegend hier in 't dal,
daar op de heuvelen bonzen

en melden dat de dag voorbij,
de nacht is aangegleden,
en bidden dat het duister zij
van vrezen vrij, vol vrede.

En 'k zie, als toen ik zelve op 't uur
dat dieren stalwaarts treden,
onder de luier, mijn gebuur,
hing aan de koorde mede,

en wij, in 't donkerend portaal
buigend de klok bewogen
en hoorden buiten hare taal
en binnen onder bogen,

- o dronkenschap, als die begint,
met smaak van rinse kruiden -
in elke toren een vreemd kind
dat helpt de luider luiden

en ritmisch dansend hangt en buigt
aan 't einde van de koorde
met hoog een ziel, een klok die juicht
of het de hemel hoorde.

[p. 564]

 

Een luier ritmisch op de keer

 

beneen in elke toren

 

hijst het lijf en het lijf zinkt neer

 

op maat van klok en koorde,

 

 

 

gelijk, hoort gij nog het gebons,

 

de luider, als de nacht gaat zinken,

 

laat ons wild hart, de klok in ons,

 

om vrede luide' en luider klinken.