Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 114

[p. 116]

Paul Vanderschaeghe / Gedichten

Den stora vissheten

(de grote wijsheid dat al het grote uit stilte bestaat. Gunnar Ekelöf)

De dichter trekt de zwaarste ploeg.
Het paard dat op stal stond stierf.
Dood zijn uren van maaien en oogsten.

Als hij tegen de nachtwand het werk uit zijn hand zet,
voor zijn kinderen het blokkenspel spreidt op de vloer,
voor zijn vrouw het laken openvouwt
herinnerend aan sneeuw en vroegste bloesem,
zet hij zijn woorden in het gelid.

Dan slaat de trommel aan.
De hond in zijn bevroren kennel bast
en bloedt uit zijn geschonden vel;
bast met de huilkreet van de kampen,
bast met de ratelslag voor Stalingrad
en Katyn, Baby Jar, Hirosjima, Nagasaki.
(De nacht plooit zwarter op Los Angeles.)

Het land van morgen is verharde klei
en rotssteen voor de zaden.
Binnen de warme wol, het welig nest Europa
waarin de koekoek kruipt,
sterven de nachtegalen in hun zilveren kelen.

[p. 117]

 

Toch draagt het jongste kind zijn hondejong

 

binnen voorzichtige armen naar het vuur

 

en laat zijn ijsoog dooien aan de vlam.

 

De vrouw zet een bloem in elk uur.

 

Op de draden buiten telt zij stilzwijgend de vogels.

 

 

 

Wat maakt de wereld tot muziek van zachte noten?

[p. 118]

Het nulpunt voorbij

De vogels begrijpen steeds beter wat ik schrijf.
Woorden zijn graan, zolang jij de zon
in het zenit draagt.

Je snijdt mijn morgen in twee helften, eetbaar
met de lachende groet aan de dag,
dit zachtzinnig gebaar van kinderlijke regen.

Wist jij al gisteren
hoe leeg een strand is onder de mensen,
hoe kiemloos de klank in hun keel
als zij tateren tegen valavond?