Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 113

[p. 721]

Dietsche Warande en Belfort 113e jaargang nummer 10 december 1968

Walter Haesaert / Gedichten

Zo komt het avondmaal

De dieren haasten zich vol spanning door de vlakte
naar het licht, verrukkelijke berg met zachte
dijen, er bovenop de zon die bloemen opensnijdt
en stuifmeel tussen de vingers laat glijden.

Een ogenblik zet ik de dag op volle toeren,
begroet de aarde en herleef in haar.
De oogst is eindelijk zwaar, maar vleesgeworden
bloemen tekenen traag een rotte cirkel

in het gras. Zó komt het avondmaal,
eindpunt van urenlang begeren,
de zon daalt als een koningin de bergflank
af, de dijen worden ondiep binnenmeer,

waaruit de dieren drinken, het beetje vocht
dat misschien leven is. De grasbuil
van de nacht groeit razendsnel,
de bomen worden vager en ontdaan

van bladeren. Laat de onttakeling niet
te ver gaan, het zou de dieren kunnen
pijn doen, hen nutteloos doen klagen.
De dag wordt in een hoek terechtgesteld.

[p. 722]

Kasteel

Tussen gewone trekken om je mond ontstaan
aanhoudend andere woorden, neersneeuwend
dekken ze het uitgestrekte landgoed dicht,
een wit tapijt waarop je zachte voeten lopen

als het windstil is of als de dwergen
van de vijver land durven benaderen,
slechts als het netvlies van de avond valt.
Slapen is een lieve vorm van bijna sterven.

Als de ijlkoorts langs een bliksem uit de wolken
slaat, leg dan je gouden hand op mijn gezicht.
Mijn grote ogen zullen dwalen in de dreef
van je arm naar het kasteel van borsten.

Daar groeien gedroogde bloemen, het lange haar
van vroeger ligt in kamers opgestapeld.
Misschien kan ik dan opstaan als een kleine
jongen, een lente of een zomer vlechtend.

De wind zal in de bomen slapen, wachtend
op mijn teken. Een paarse kraai heeft echter
in een ogenblik van waanzin rotte bloemen
op mijn raam geschilderd, zonder de minste reden.

[p. 723]

De mensen

De mensen troepen samen op een ogenblik
door de hoogmoedige zon voor hen bepaald,
tussen de tanden van de straat verdwijnen zij
en slapen in de keel van een huis.

Schaduwen van klanken dansen rond
de tafel, spreken het weerbericht
ontmoeten nieuwe klank en gaan
naar bed, spelonk voor bijna stervenden.

Terwijl de zon zich aan de andere kant
van het heelal verbrandt, ontstaan de dromen,
blauwe vogels uit een nieuw verafgelegen land,
ik neem hun eeuwenverre stemmetjes op band.

Bij gelegenheid laat ik de tekst wel horen,
luisteren zal de hele lome stad.
De grijze rook krijgt borsten en verdwijnt,
de stad omhelst zijn eigen vreemde huizen.

Maar buiten staat mijn buur geharnast
in een nieuwe dag, tussen de struiken
glijdt de aardworm naar zijn dagtaak,
het verdriet schiet wortel onder boom en gras.