Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 113

[p. 161]

Dietsche Warande & Belfort 113e jaargang nummer 3 maart 1968

Rene Verbeeck / Gedichten

Die in het rijk van tanden en papillen

Die in het rijk van tanden en papillen
altijd dankbaar zijn geweest

niet verluchtigen lieten
de geest van de wijn
zo kort van duur
wanneer hij eenmaal is geschonken

en op de hete huid van het zand
of bijtend in de vruchten der aarde
de suiker van de zon vergaarden

maar ook d'ontbering in een cel
en de verweduwing daarbuiten
als de tol van een feest hebben aanvaard

zij kunnen nu nog samen bidden:

verlangen
zon van het leven
ga niet onder!

en zij strelen strelen niet vergeefs
als donker en kou aan de horizon staan
het lichaam van elkanders gloed.

[p. 162]

In de wereld zijn

In de wereld zijn
en ongeschonden blijven

van d'afgoden ver en vrij
met hun geschilderde gezichten

de tanden niet bot bijten
op het keiharde niet

wonen halverwege
tussen levenden en doden

en wachten kunnen
in zak en as desnoods
op mijn geduldige feniks.

[p. 163]

Nooit word ik het moe

Nooit word ik het moe
met tanden tong en lippen
uw bloedwarme naam te vormen en te roemen.

ik proef u in mijn mond
en 't is of ik mezelve proef en noem.

zijt gij niet gegroeid in mij bestendig
en ik in u

in dit evenwicht, dit wonder onvolprezen
van geest en geslacht?

ik ben niet meer zo bang
het leven een langzaam sterven te noemen

nu wij groeien in eenheid naar volheid
terwijl in ons het zandglas lijze leegloopt.

[p. 164]

Aarde

Aarde
meng nog lang
uw sterke kruiden in ons bloed

uw zout in ons verlangen.

dat wij niet spreken met gespleten tong
van hemel en van aarde
op de fijne festijnen van de geest.

ook de meest etherische bloem
met haar wortels in uw lichaam leeft.

[p. 165]

Hoe veilig nu de nacht

Hoe veilig nu de nacht:

ketens zijn de sterren
daar ligt de windhond aan vast
die zo woest kan zijn
op al wat wortel heeft

en met het water is alles in orde.

de bomen slapen in elkanders armen
van vruchten dromend

en ongezien schokt het stuifmeel
diep de stampers in.

hoe veilig nu de nacht
en ook voor u en mij gemaakt.

[p. 166]

U liefhebben en dichten

U liefhebben en dichten
zijn in elkander gegroeid

zij bezweren het einde
en zijn op het blijven gericht.

er is geen woord dat een wig
tussen leven en lippen drijft

als de pijn wordt gedeeld
en het welbehagen der vereende krachten.

ook de blijdschap der verzaamde lijven
is in het zijn en het stichten:

de krachten zwakken eenmaal af
maar hun vormen blijven

in kinderen en gedichten.

[p. 167]

Gij zijt voor mij

Gij zijt voor mij in het hart
van de windroos geboren

uw lichaam is het midden van de wereld

want waar uw voeten lopen
wordt de ruimte sacraal

en wat uw handen wenken
komt in de magische kring te staan

en ik die ben herboren
in het vuur dat ons samensmelt

ik vrees niet meer
de chaotische kracht van het leven

ik kan niet meer verloren gaan.