Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 112

[p. 721]

[1967/10]

Pieter G. Buckinx
Drie Spaanse gedichten

Droomballade

Wij liepen hand in hand
verloren langs de velden
door het Spaanse heuvelland.

De goudglans op uw voorhoofd
versomberde tot brons
toen op de slagtand van de heuvelrots
de hemelgloed in flarden mist
uiteendreef en verwaaide.

Op een afgelegen hoeve,
onder het gebladerte van de maan,
keken twee herdershonden
ons beweeglijk aan.
Bij de poort van de schuur
stond de stokoude man
op een grasstengel te bijten.
Ik vroeg hem of wij hier in het hooi
bij de os en de ezel overnachten konden?

De man keek naar de honden
en zei met nevelstem
dat hij droomde van Bethlehem.
De maan scheen door een olijfboom
op zijn bevende kin.

Toen ontwaakte ik uit mijn droom.
Maar ik duizelde weer in
diep en zwaar als een steen
in roerloos water.

[p. 722]

De man in het stadspark zingt

‘Men zegt dat ik krankzinnig ben
omdat ik, als een bedelaar,
en met een droomhoed op het hoofd,
onder een boom in het stadspark
naar de duiven staar en de handen vouw
omdat een duif zo zacht is als een vrouw
en het geheim bezit van het heelal
- de schaduwloze ruimte -
nu zij met klepperende vleugels opwiekt
in het naakte blauw.’

‘Men zegt dat ik krankzinnig ben
omdat ik, met scherven getooid,
te praten zit met een roos
en even zorgeloos en doorschijnend wil zijn
als het water van de fontein:
zonder toekomst en zonder verleden
in de luister van het heden.’

[p. 723]

Spaanse impressie

Achter het traliewerk der stegen
staren de vrouwen mij na:
gitzwarte bloemen en vlinders van vuur
in het vlamdorstig hart van Córdoba.

Een kind, dat wel een engel kon zijn,
ligt naakt op de keukenmat
in de schaduw geborgen.
De klokken luiden over de stad.
de tijd is tot marmer versteend
in de witgloeiende morgen,
en plots herken ik het kind:
het amandelbruin van de ogen
en de tranen op de droefgeestige wimpers,
en de bloem van de mond die bidt
in de witgloeiende morgen.