Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 112

[p. 161]

[1967/3]

Rene Verbeeck

De forel

Onze lichamen hebben samen
één bedding gevonden

ik stroomde met u
- één water - naar beneden

en flitsend sprong stroomopwaarts
de forel van de ziel

die springt op en blinkt in het licht
alleen bij de genade van het water

het vruchtbare, dragende
naar de diepte getrokken water.

[p. 162]

Die soms een hete horzel was

Die soms een hete horzel was
in een leiekelk

wat zit ik verstild bij u.

ik wou ik kon u strelen
als stuifmeel binnendringend
en toch zo licht

en namen vinden even licht
voor deze staat.
te zwaar is ieder woord
om een kroonblad te zijn
van d'onuitsprekelijke bloem
die wij samen hebben gekweekt

die opwaarts bloeit
in de weiden van het licht

vanuit de wellust van de wortel
diep in d'aarde zich borend.

[p. 163]

Herfst wil droefgeestig worden

Herfst wil droefgeestig worden

schuif uw jonge hart
onder mijn hart

dat het leven blij door mijn aders schiet
en de wereld is weer het huis van de zon.

(o de vlagen van warmte en licht
over de golvende melk van uw huid
en uw leden die spelen los en licht
in het verband van bruidegom en bruid)

en als het volgeschonken bloed
gelijk de herfst droefgeestig worden wil

leg dan uw vingers op de snaren
van de nooit aflatende regen

geef mij uw tong als een pluim zo licht
om los te zingen
het gevleugelde zaad van een dankbaar gedicht.

[p. 164]

Epitaaf

Als onze kindskinderen later
het verhaal zullen lezen
in het boek van u en mij

als vurige werktuigen Gods
zo hebben zij bestaan
zullen zij prevelen

en lezen op de steen:

wat zijn wij meer
dan wat liefde van ons heeft gemaakt
en van ons zal bewaren
hierbeneden hierboven
als haar vuur ons omhulsel
tot as heeft verteerd?

[p. 165]

Ook ons die vroom het leven karnen

Ook ons die vroom het leven karnen
blijven uw nachtmerries niet gespaard
onberekenbare dood.

gij blaast uw noordenwind
door het vulkanisch merg
dat het vlees klappert van de kou

en de wereld, de lieve wereld
die op onze vijf zinnen steunt
aan 't wankelen gaat.

wij kennen u niet
en geven u daarom zovele namen
een skelet, een zandglas en een zeis

maar uw waarachtigst beeld
het spookt angstwekkend in de holten
nagelaten door hen die ons verlieten

de geliefden die ons het leven schenkend
u macht hebben gegeven over ons.

waarom, waarom ons doen geloven
dat zij wier nagedachtenis wij eren
eenmaal met u de lucht ontbinden
de vogels wurgen en de zon uitdoven?

[p. 166]

En steeds maar gaan er onder zeil

En steeds maar gaan er onder zeil
het akelige zwarte zeil.

adieu, tot weerziens
klinkt het op de dijken.

o God van allerzielendag
wil onze schipper zijn

en hijs uw groene zeil

of de dijken der eeuwigheid begeven
en niets dan lijken spoelen aan.

[p. 167]

Is het voorgoed gedaan

Is het voorgoed gedaan met de sprong
de jonge, veerkrachtige
onwetend van tijd en gevaar
blindelings
van ogenblik op ogenblik?

wees voorzichtig, zegt de wijsheid
de beenderen worden broos.

voorbij, voorbij de verrukking van de sprong
maar de winst is groter dan 't verlies.

zie, deze dag is een pit die ik plant
in de nog lillende humus van gisteren

en morgen zal in bloei staan.

o gansheid die woord en daad vervult
als ogenblik en duur hier samenvloeien.

[p. 168]

In het woud van de nacht

In het woud van de nacht zijn wegen
die wij bij dag niet vinden

in geuren waaien deuren open op 't verleden
waar het geheugen geen sleutel voor had

en woorden zijn soms uitvalpoorten
op de werkelijkheid die ons omsluit

en ons benauwt.

daarom is tegen het gedicht geen verweer
het is het zoeklicht
het is het zintuig
het is de long en de zuurstof van de ziel.