Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 112

[p. 81]

[1967/2]

Hubert van Herreweghen

Er is een hemel....

Er is een hemel en een hel,
de rolkans van een teerlingsmete.
Ik die mijn leven heb gemeten,
zijn diepte hoogte lengte breedte,
zijn zorg, zijn dagelijks gekwel
en der genade 't murmelend gewel,
niets weet ik dan wat ik geweten
altijd en 'k weet het al te wel:
er is een hemel en een hel,
de rolkans van een teerlingsmete.
Al kan ik het een uur vergeten
bij haar zacht lijf, bij wijn en spel,
in Brabant in een bos gezeten,
hij die ik voed onder mijn vel
met adem, gulzige drank en eten,
de dood, zijn etter in 't gezwel,
krijzelt en maant: niets is van tel
dan wat gij altijd hebt geweten:
er is een hemel en een hel,
de rolkans van een teerlingsmete.

[p. 82]

Het oog

Het oog gaat in het donker open
op een visioen van witte schrik,
het oog, het ronde der cyclopen,
ik, ik, ik.

Ik ben het vruchtbaar oog der aarde
midden in haar voorhoofd geplant,
ik ben kwetsbaar, ik word gewaar de
tekens aan de wand

die mij met bliksemen bevoelen,
gevaar, ontzetting, ondergang;
soms mag mij rozenwater spoelen
en vloeit dan van de wang.

Ooit valt een ster uit de getallen
gelijk een splinter uit het vuur
en voort rollen de duizendtallen
maar 't oog is uitgebrand en puur.

[p. 83]

‘Au pigeon voyageur’

Een lijkwagen rijdt voorbij.
Er volgt een man alleen
en in de herberg kijkt niet een
op van het spel of mijmerij,
behalve 't oude vrouwtje daar,
het slaat een kruis en drinkt.
Zij is 't die soms een dansje springt.
Zij kijkt mij aan en wordt gewaar,
(zij weet het wel, ik houd van haar)
hoe ze in mijn oog ten grave zinkt.

[p. 84]

Avond

Het leven tot een droom verstild,
ik waad er wakend door
en 't avondlicht dat gaat te loor
over mijn hoofd gespild

als nardus, als een specerij
over een oosters vorst
door een slavin gemorst,
zo huldigt deinzend mij

terwijl de zwarte poort gaat dicht
daarachter - en nog even
blijft één goudkorrel zweven -
het licht, het stervend lachend licht.

[p. 85]

Ik maak wel eens....

Ik maak wel eens een versje dat
vertelt aan wie het zien
ik ben een leeg en klinkend vat,
weet niet waarvoor ik dien;
een trommelvel vóór in de stoet,
wie is de trommelaar,
een specht die zijn devoren doet
in 't bos, gij weet niet waar.
Ik ben een hoorn waar wind in speelt
al naar hij keert of draait,
de leeuwerik die keelt en kweelt,
de haan die driemaal kraait.
Weet hij dat dit de dag beduidt
of schuld in een droef oor?
Ik klink en rinkel, geef geluid
de dag en 't leven door
maar wie mij stemt en klinken doet
denk ik somtijds tot troost, die moet
de reden kennen: lieve Heer,
gij weet daarvan wel meer.