Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 110

[p. 153]

[1965/3]

Hubert van Herreweghen
Barbaarse kapel

Balken rugsteunen elkander en drummen
in woede en geweld
als buiten de koperen zon
met bonkende slagen belt.
Brandend zwalpt licht door het raam
en verwringt het ijzer dat smelt.

De man staat midscheeps de beuk.

In zwarte en witte ogenblikken
gaan muren open en toe.
De vlammende beelden likken
en waaien. Een donker dier
onder hem, het is de aarde
waggelt en krimpt
van onmachtige pijn.

Een marmeren vuist op zijn voorhoofd
slaat hem ruggelings tegen de vloer.

Een andere pijn, een geheim,
een niet te noemen, een heilig
getergde verschrikking, verboden
beleving, davert en danst een spiraal.

Een zuigende leegte nabij,
een zuil ondenkbare kracht

en een kronkeling boete op de vloer,
een worm benauwenis.

[p. 154]

In medio

Al is 't dat, waar wij zitten aan een muur,
van zachte zon gestoofd in dit namiddaguur,
de tong een smaak van roest, van rinse zurigheid
betast op een septemberkorrel van de tijd,
hij geeft zijn gunst, kauwen wij lang genoeg:
de krachten die de zomer in hem joeg
gaan gisten en het zuur wordt mild en maakt ons dol,
het sap des levens, lief, verpuurt tot alcohol.

Moge 't u troosten, nu gij 't uur ziet dalen
over het land, bespat met rode vonken,
één wimperslag, dan is de zon gezonken,
waar dieren in het donker ademhalen
en door de struiken naderend naar ons lonken,
als iets u troosten kan, als iets kan doen vergeten
buiten 't gestookte graan, dubbel gebied,
van de herinnering - hoort gij die kreten -
wat ons bedreigt. Drink tot vergetelheid,
de krauw doet minder pijn dan en de beet
van wat tot schenden nadert, zacht en wreed.

[p. 155]

Van de liefde

Van de liefde en van de honger,
van het brood, de gist, het zout,
van het ijzer en het hout,

van het lied dat nooit gezongen
van de hand die dood en koud
niets bewaart, niets overhoudt,

van wat in onze armen lag,
speelde en kraaide en op onze armen
blind en stom naar wie het gaf

weergedragen werd. Erbarmen
zijn maar sneeuw en dauw op 't graf
en de echo van het eigen kermen.

Van al wat wij niet verstaan,
de aarde en 't zotte voorjaarszaad
en de voeten die maar gaan

moede maar in vast vertrouwen
dat een beter land bestaat;
van de maanwaanzin der vrouwen;

van wie in het kleinst beluik
waarin het de mens gegeven
is te ademen en te leven

wiegend ons droeg in de zachte
zeeën der baarmoedernachten,
een warme, donkere buik;

[p. 156]

 

van 't kind dat in de rivier

 

waar zijn moeder linnen wast

 

naakt in 't water pletst en plast,

 

 

 

van het wilde en onverklaarde

 

in de lente opslaand plezier

 

als een schaterlach der aarde,

 

 

 

van de oorlog en de schade

 

door de dood en door 't bestaan

 

levenslang ons aangedaan

 

 

 

van de schuld die het beladen

 

als het kind de schoot verlaat,

 

van het jammer en het kwaad,

 

 

 

van wat uit de donkere elzen

 

en uit avondwater loert,

 

van wat tot de dood ontroert,

 

 

 

van het vruchteloos omhelzen,

 

van de pinksterdageraad

 

die de hemel openslaat,

 

 

 

van de tijd die niet bestaande

 

onvatbaar is en verder gaande

 

schaduwspelen schetst en wist,

 

 

 

kropt de keel ons als wij zingen,

 

wisselende spiegelingen

 

van het licht in morgenmist.