Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 110

[p. 52]

Willy Spillebeen
De oude mens

I

Binnen zijn hoofd
kantelt 't rad der geboorten
zodat hij de zin
van de ziel verloor.
Het lichaam is waarheid
van water en aarde.
Hij dwaalt als een teken
de eeuwen door.

Nomade van aarde
zijn boog is een lier
en het dier dat hij schoot
heeft het oog van zijn zoon.
Onder de zingende
boog van de nacht
schrompelt hij saam
tot de stam van een boom:

Lijf van een lijn
die de oneindigheid snijdt
snaar op het goddelijk spinet
pijl die gericht staat
op 't hart van 't heelal
cijfer van één-zaamheid
gevallen uit het Getal.

[p. 53]

II

De blinde vlek op het oog van een god
de zwerfsteen
het doodpunt waarin het heelal
zich samenbalt:
hij wacht
hij wacht op de lichtstraal der goden
hij wacht al eeuwen lang.

Het licht omstreek hem met stilte
die van hemzelf is.
En hij wordt bitter
en hij begrijpt het niet.
Hij wordt de klinker in de taal
in de weg naar de verte.

En hij gelooft in het gedicht
de bloem uit zijn rottend vlees
de droom voor wie later komen
en hakken hun weg door het blinde heelal
met de machete van de eerste taal.

[p. 54]

III

Langzaam verdwaald
door het bos van symbolen
herkent hij zijn weg
in de hemel niet
en de aarde ligt lui
en opengebroken
van schraalte en verdriet.

In 't duister schuiven
de schimmen van wolven.
Hun adem schroeit zijn gezicht.
Het bos onder lagen
beenderen bedolven
gloeit van fossiele licht.

Onderhuids luiden klokken.
De doden
groeien in zijn rug
en zijn hoofd.
Haastig vluchten
de laatste goden -
god zij geloofd.

Buitensporig groeien
symbolen als bomen.
Razend van angst
hakt hij zijn weg.
De dieren kruipen
diep in hun holen.
Hij wordt de méns

die met zijn naaktheid
de aarde kleedde
de zee hoort aanslaan
de hemel vindt
en in de tekens
van vogels kan lezen
wanneer de zomer
begint.