Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 109

[p. 740]

Jan Vercammen
Ballade voor moeders dragers

Ik weet, de wolken vallen stil van regen,
de priesters wachten aan de holle poort
met alle rekwisieten voor de zegen,
met lange zangen en verheven woord;
elk staat gereed met velerlei gebeden,
de kleine klok zit vol verlopen nacht,
de klepel wiegt verroest uit zijn verleden,
doch, dragers, draagt haar zacht.

Ik weet, dat haar verkilde bloed gescheiden,
dat elke zenuw, alle merg versteven is,
dat is voorgoed verdord het medelijden
aan mond en oog, dat wat door handen is
gedaan vergeefs besteed aan deze leden,
die, langzaam leeggeleden, worden weggebracht:
geen heden is er nog voor dit verleden,
doch, dragers, draagt haar zacht.

Ik weet, dat ik niet altijd trots en vreugde,
o lang niet altijd, heb gewekt in haar,
dat over heldendaden, over deugden
ik schoon gesproken heb in 't openbaar
maar anders niets; en dat ik onverlegen
veel minder vaak bereikt heb dan betracht.
Zij bad voor mij, maar wat heeft zij verkregen?
Doch, dragers, draagt haar zacht.

Ik weet, dat menigten van honger sterven
in India, Mongolië en veel nabijer ook
en dat miljoenen slechts ontbering erven,

[p. 741]

 

dat een woestijn ontstaat uit as en rook;

 

dat elke drift ons deze tijd kan drijven

 

naar grenzen waar wij worden omgebracht,

 

dat zelfs wellicht geen boom zal overblijven,

 

doch, dragers, draagt haar zacht.

 

 

 

Ik weet, dat zon en maan verruklijk schijnen

 

en dat er zachte vrouwendijen zijn

 

die dieper dan de golven kunnen deinen,

 

dat wij hun namen geven aan de wijn,

 

aan al wat ons vervoert; dat allerwegen

 

naar verten wegen voeren, dat een nageslacht

 

eenmaal niet meer zal knielen om een zegen,

 

doch, dragers, draagt haar zacht.

 

 

 

O prinsen, dragers, prinsen van prinsessen,

 

gij, zij, wij allen hebben dag en nacht

 

om elke dorst van lijf en geest te lessen,

 

des, dragers, draagt haar zacht.