Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 108

[p. 601]

Visio tondalis

Uit het vale land naar de borstelige lucht duwt een engel
De verraste ziel bij de billen
In een ei van licht.

Een gehelmde zot met een slak op zijn kop
Schiet wortels in de modder.

Niet in de spiegel met de slang kijkt het wijf
Maar naar de krijger in zijn kot.

Kat en varken roosteren een oor,
Torens branden, hoor het krijsend koor!

Lust, een monnik met een pin in zijn pij van spijt,
Wordt in de takken vermaledijd.

Met vlerken van korenaren zoekt de vlinderrat
Naar aas in het aars van een duif.

Oker is de aarde en doorkrabd met sporen en hoornen.

Daar klimt in een geldbeugel een klerk
Met spaarzame knieën. Zweepdieren besmetten de kerk.

Gulzig eten wij hagedissen, padden eten aan ons,
De zonde is een donkere zon.
(Ik zoog haar binnen met de melk voor het gebed;
Verdrogend bij de enkels
Naderden buidelwijven mijn jankend bed.)

Een kleurloos gewoeker bijt aan het gebouw der rede,
Kennis roert en wroet aan het gebeente.

Halsstarrig blijven de torens en de kooien branden
In vlammen van vlooien.

[p. 602]

 

Geen boot in het suizende water.

 

 

 

Opgeblazen door kerkmuis en uil

 

Zit een ketter gesperd op een mes

 

En schuift het klokhuis van zijn buik

 

Over het ongenadig lemmer, het kruis.

 

 

 

Eieren breken, keien krijgen een muil in het kruid.

 

Een kakkerlak graaft in een kist,

 

Een kater likt aan de galg, een kalf verdrinkt in het lis.

 

 

 

Iedereen in zee, niemand aan de kant,

 

Dit is mijn moederland. Zenuwen schroeien,

 

Adem wordt wind, kwijl wordt slijk

 

En naar mijn voeten toe groei ik

 

Ritselend in ijzer en ijs.

 

 

 

Hugo Claus