Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 108

[p. 561]

Een enkele sigaret

Later wanneer ik opzie van mijn boek,
Heeft zich de rook tot ijle wolk verspreid,
Alsof mijn adem, zichtbaar uit mijn borst geleid,
Naar zon en hemel van een eigen wereld zoekt.

Wat heb ik meegegeven aan de blauwe rook
Van liefde en verlangen onder 't lezen
En van de hoop om eenmaal zee en wolk te wezen,
Nadat ik afstand deed van alle andere hoop?

Langzaam als nevelbanken boven land
Vergaan de spinsels in hun eigen blauwe dromen,
Of als het zelfvergeten zwatelen der bomen,
Of als het naar het ledig reiken van een hand.

En alles in de kamer wordt weer ding,
Nadat het ruimte was met wind en bergen,
Om sprakeloos tot stoel en kast te sterven
In een onstilbare verandering.

Adriaan Morriën