Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 108

[p. 538]

Tekens aan het wereldruim

Ik weet het wel. Heel, héél
ver van mij in ander werelddeel
zit op ditzelfde moment
iemand, die mij niet kent,
als ik te denken aan de Zon
en wat zo anders kon.
Ik heb mijn teken aan de lucht gemaakt
en hoop, dat dit door 't zijne wordt geraakt.

Het moet zo zijn. Nog veel, véél
verder weer in een verder werelddeel
zit op ditzelfde ogenblik
iemand, aan ons gelijk, zijn ik
te confronteren met de Zon
en wat die eens met ons begon.
Wij hebben ons teken saamgevat.
Wij voelen het zijne en seinen hem dat.

Waar onze drie tekens samengaan
om tot andere werelden uit te slaan,
zingt héél het drogbeeld van één aarde neer.
Wie nu maar even het heelal beschouwt,
voelt hoe de bundeling onzer tekens zich ontvouwt
en hoopt weer op een mensheid, waar en sterk en teer.
Of ik nu van de drie de blanke ben
en ik nog niet de gele en de zwarte ken,
voor ons zijn er geen mens-ontworpen goden meer.

Pierre Kemp