Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 106

[p. 24]

Leo Herberghs
Gedichten

I

Tot de nacht komt blijf ik liggen
in de holten van de aarde,
tussen stenen, tussen struiken
in het halve duister levend,
rondgaand met de schuwe dieren,
tot het licht der sterren neervalt
en ik oprijs naar de hemel
en een vogel word van liefde
en een liefde vind voor eeuwen.

[p. 25]

II

Het zijn niet de sterreluchten
die ons in het donker beroeren
als vleugels, als lange regen.

Het is de aarde der dieren,
de adem van gras en bloemen,
het stille geluid van het water.

Het zijn de geweldige bomen
die ruisen van onder tot boven,
die ons bedelven met dromen.

De sterren zijn al te hemels,
te heilig voor deze aarde:
wij zien hen en kunnen niet spreken.