Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 105

Willy Spillebeen
De woorden

Toen vogelvrije woorden
aan mijn kamer klopten
wilde ik ze niet horen -
Ik moest ze uit plicht vermoorden -
Zij bleven koppig kloppen.

De kamer was al donker
maar buiten waarde klaarte.
De schreeuw der hanen klonk er
als een voorgoed verzonken
bedrog van nu en later.

Ik ben uit bed gesprongen
siddrend van verbazen.
Ik heb mijn angst bedwongen
en daagloos aangedrongen:
gaat weg ach laat mij slapen.

[p. 539]

 

Hun antwoord was dat kloppen

 

doodskloppertje in mijn dromen.

 

Ik heb mijn pen genomen -

 

'k zag ze voorover storten,

 

hun troebel bloed vermorsen -

 

 

 

Dan is de nacht gekomen.

Vuur

Brandschoon het mes dat gekluisterd
aan het vuur zijn snede bewaart
en werd het gevlamd en geteisterd
een gloed in zich binnenhaalt.

Het leven dat levend bedaarde
in jaren van wisslend getij
bezit deze gloed: opgespaarde
voorraden menselijkheid.

Het leven - brandschoon - door de
geschroeid maar gelouterd verpuurd,
verandert wordt wezensgelijke
van het vlammende staal en het vuur.