Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 105

[p. 489]

Hubert van Herreweghen
1 maart 1960

Weer lente. Ik loop in 't woud
en voel het leven zwellen.
Het hart, het rode, felle,
begint verschrikt te tellen
wat het nog overhoudt.

Een vijver. En de wolken
met grotten en met kolken
tiegen daar diep voorbij.
Zij die mijn droom bevolken,
de vrienden, waar zijn zij?

Ik had een vriend, een schone,
een heldere, warme vriend,
om mee op aard te wonen.
Van hem zei ik mijn zonen:
koning is hij. En kind.

Kort heeft die zon geschenen.
Kort had ik al dat goud.
Maar 't leven gaat me er lenen:
de dag is rond mij henen
al rins van lente, en zout.

Blinkende wolkgevaarten
in 't water en de wind,
het leven herbegint.

[p. 490]

 

En 't hart rijst uit zijn zwaarte

 

als het de boodschap vindt

 

 

 

der hoge kunst, zijn leven,

 

hier in dit stille laar:

 

de mensen vreugde geven

 

gelijk de zon doet. Klaar.

 

Warmte word ik gewaar.

 

 

 

Ik zie hem weer, mijn al te

 

plots verloren vriend,

 

lichtgevende gestalte,

 

hart van hoger gehalte

 

dan men in Brussel vindt.

 

 

 

De vijver. Wild bewogen

 

staaplen daar diep de hoge

 

wolken zich op elkaar

 

tot, licht en troost voor de ogen,

 

de zon wordt openbaar.

 

 

 

Ik zie 't inwendig landschap

 

van zijn ziel. Zo ligt,

 

o vriendlijke verwantschap,

 

een wolk in 't zonnelicht.

 

Ik zie de zon, zijn gezicht!

 

 

 

Kindren, komt dichterbij,

 

ik zal de zon u wijzen

 

in wolken. Zo was hij.

 

Zo blijft voor u en mij

 

stralen, voorgoed, Bert Leysen.