Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 105

[p. 305]

[1960/5]

Leo Herberghs
Gedichten

Ik kan het met voeten betreden,
ik kan het met vingers betasten,
het land aan de overzijde.

Vanmorgen nog werd ik wakker
in de tuin van de eeuwige vreugde
waar ik met engelen dwaalde.

Ik ben reeds de uitgewiste
uit de schriften van deze wereld.
Mijn moeder heeft mij vergeten.

Ik wil de overtocht wagen
vannacht op de boot van de sterren:
daarachter is het veel beter.

Daar woont de Lichte en Zachte.

[p. 306]

 

Herfstlichte, dunne poten

 

van herten komen aanlopen,

 

verdwalende in het landschap.

 

 

 

Hemelwind in aanbidding

 

wierookt in gouden verte

 

boven de bergen der goden.

 

 

 

De lieve god van de dalen

 

wandelt op de rivieren,

 

koraalspelend in de diepte.

 

 

 

Dankbare hoge vogels

 

drinken de melk van de morgen

 

onder de ezeltjesbruggen,

 

 

 

stilstaand op hoge poten.

[p. 307]

 

Ik krabbel haastige woorden

 

op het ezelsoor, op de lente,

 

op het gevoel van de avond.

 

 

 

Ik bliksem de stenen wakker

 

met de klinkhamer van mijn klinkers,

 

ik roezemoes aan de oren

 

 

 

van de wegstarende bloemen;

 

het aanslibsel van de klanken

 

ligt op het strand van de stilte.

 

 

 

Ik wil een geroep beginnen

 

boven de bergen des hemels,

 

onder de tong van de kruiden.

 

 

 

Eindelijk moeten we spreken.

[p. 308]

 

Het voorjaar, de bomen, de wolken,

 

al wat er is op de aarde

 

aan liefelijks en aan verhevens

 

 

 

schouw ik vanuit de sterren,

 

uit de schoot van de eeuwige hemel,

 

in stilte, met zalige ogen.

 

 

 

Tussen de rollende bollen

 

snel ik vooruit op de melkweg

 

achter de firmamenten.

 

 

 

Ik zie uit mijn hoge verblijven

 

van verre het schrijden der goden

 

over de paden der zonnen.

 

 

 

Daar ben ik eeuwig gelukkig.

[p. 309]

 

Ik vraag aan de schimmen der doden

 

hoelang dat het is geleden

 

dat zij de aarde verlieten

 

 

 

en of zij het voorval betreuren

 

dat hen naar het land van de stilte

 

uit het rijk van de levenden voerde.

 

 

 

Zij hebben mij zwijgend doen weten

 

dat leven een pijn is van jaren

 

en doodzijn een mist van vergeten

 

 

 

en dat, wie de aarde bezingen,

 

de zaligheid nog niet kennen

 

van 't verre en eeuwige landschap

 

 

 

in schemer van andere streken.