Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 105

[p. 153]

[1960/3]

Jos de Haes
Gedichten

Rouw

voor A.L.

Ik leg mijn handen op het glanzend hout.
Koel hout, waarvan de vezel nog likeur
bewaart en smaak wordende geur
van een beloken leven.

De jaren, afgezette lagen,
geven aan 't hout een hart en aangezicht,
veredeld thans, onder het glijdend licht,
van hars tot lak, van vezelstof tot amber.

Zó is het donker hart verkernd
dat er een gladde maan door schiet,
het hoorn van een versteend verdriet
door het verhoornend vlees der spiegelende dood.

[p. 154]

Delphi

Hier viel het alaam uit de laatste handen
- het was een zwaard, het was een wierookvat -,
nadat de god voor 't laatst gesproken had,
eer hij de berg werd met de rode wanden.

Onder des hemels ogenloze schouwen,
azuren holte van fossiele licht,
bulten sindsdien zijn mondeloos gezicht
en reuzenrug en schilferende vouwen.

Het binnensteens gekraak is dieper sterven,
zich vaster zetten in een later tijd,
't beginnen rinkelen in eeuwigheid
van een kristal dat uitbot op de scherven.