Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103

[p. 321]

[1958/6]

Anton van Wilderode
Op het marmer van Delos

De zon die mij loodrecht blijft achtervolgen
op de kajiek de agora de straten
ontloop ik niet meer, zij vult onmeedogend
iedere ruimte die ik kan bereiken,
zij ligt doodstil nergens door wind verschrokken
in het verwilderd wit der distelvelden
in het metalen vloervierkant der huizen.
Vecht ik met haar die ik niet kan genaken
gelijk het langgerekte leeuwenvijftal
met zijn gesperde muilen machteloos open
tegen het eindeloos zilver van de hemel,
gelijk de palmboom die omhooggesteigerd
in een fontein met twintig bladerstralen
neertuimelt op de bodem van de vijver
tot een verkrampte zwarte hand van schaduw.
Ik vind geen plek om haar eensklaps te grijpen.
Lichaamloos ligt zij voor mijn voeten verder
en soms denk ik: ik hoor haar rinkellachen,
ik moet haar vinden doden achterlaten,
gij grijnzend wit reptiel gij heks van zonlicht.
Ik wil mij van uw heerschappij bevrijden
u geselen tot gij mij Delos vrijgeeft.

Apolloon, roep ik naar het kokend zonlicht
Apolloon Schutter die uw pijlen afschiet,
verban de heerseres in witte chitoon
die onbewogen in de zetels neerzit
tegen de wanden ligt op de terrassen,

[p. 322]

 

verban haar naar het zeevlak der Kukladen.

 

Zend mij een koele wolk om in te lopen

 

een tent vol wind een ogenblik van water.

 

Gij antwoordt niet, uw heetste ademstoten

 

verschroeien mij als onkruid en gedierte.

 

Ik weet niet meer langs welke weg ik wankel

 

noch of ik neerval op het blinkend marmer

 

op het gekleurde wiel der mozaïeken.

 

Ik ben weerloos aan u overgeleverd,

 

gij doet mij vluchten of gij zult mij doden

 

want gij zijt zelf de zon die ik beledig.

 

Weg van de vijver de allee der leeuwen

 

over de agora met alle trappen

 

ren ik een vluchter naar de haven weder.

 

Mijn droom wordt stof ijlings omhooggenomen

 

een blauwe rook van puin en reeds onzichtbaar.

 

De mensen die ik bij de boten weervind

 

lachen en praten in een kring gesloten

 

terwijl het zweet, de tranen van Apolloon,

 

hun van het voorhoofd en de slapen afdrijft.

 

Ik hoor bij hen ik voel hun warme handen,

 

ik lach en praat terwijl de stad omlaagdraait

 

achter de grijze muren de coulissen

 

en slechts een zuilschacht zich zelfstandig losmaakt

 

boven de doodstrijd van het liggend marmer.