Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103

[p. 129]

[1958/3]

Rene Verbeeck
Requiem in memoriam patris

1. Het roerloze lichaam

Hier ligt uw lichaam op de baar gestrekt
en nu de ziel verliet haar aardse grond
is 't lichaam niets meer dan wat gele klei
en diepe duisternis gaapt in uw mond.

Geveld ligt uw rijzige gestalte
die 'k nu bezingen wou, - maar voorbij,
voorbij is de kans, zelfs niet in een lied
kunt gij nog rechtstaan op voeten van klei.

Want uw lijk van aarde ligt uitgestrekt
zwaar op de tovermacht van 't woord
en ieder woord dat van u nog gewaagt
is een baar die uw lijk van aarde draagt.

Alleen de vogels der herinnering
Stijgen uit de zwarte wolk van deze stond,
en trekken magische kringen van licht
boven de duisternis van uwe mond.

Zij nemen mij mee. - Daar is mijn jeugd!
Gij zijt nog jong en sterk en stoeit met mij,
weer zijn onze leden innig verstrengeld
in een speelse en drieste worstelpartij,

[p. 130]

 

kop knotst tegen kop als van dolle stieren,

 

ik voel weer 't geweld des levens triomfant

 

in uw kwikke gewrichten en spieren

 

zich meten aan mijn groeiende kracht.

 

 

 

O spiegelgevecht van de komende kamp,

 

stormram, schoorbalk, spannend gewelf zijn,

 

uithouden, uithouden tot de laatste snak

 

tot een van beiden op zijn schouderbladen lag.

 

 

 

- En nu, nu ligt voor altijd uitgestrekt

 

uw lichaam dat het mijne de mannelijke wet

 

van aanval en verzet heeft ingeplant,

 

hoe ligt het nu voor altijd uitgestrekt.

 

 

 

Mijn hart breekt en mijn geest slaat op de vlucht

 

voor uw roerloosheid die door elke vezel

 

van mijn lichaam wordt gevreesd en geducht.

[p. 131]

2. Het koude lichaam

'k Zag veel geliefden dood,
maar geen die zoals gij
de barelijke dood
nader bracht tot mij.

Bevroren is het brein,
bevroren is het hart,
bevroren is de struik
der aders stijf en zwart,

de koude van uw lijk
dringt als venijn doorheen
mijn huid in 't bloed
en zit in merg en been.

o man van mijn geslacht,
wiens lust mij heeft verwekt,
uw dood zit in mijn lijf
zover mijn tijd nog strekt,

hij maakt mijn leven stil
en stil staat mijn verstand:
hoe vreemd is d' aarde nu
waarop ik ben beland.

Ik sta nu op de grens
die ligt tussen bestaan
op deze lieve grond
en in die grond vergaan,

terwijl hier op de baar
uw lichaam als dood hout
aan deze (lieve) lucht bederft
...die mij in 't leven houdt.

[p. 132]

3. De vurige ziel

Het lichaam rust, - maar niet
d'onsterfelijke ziel
die feller leven ging
alnaar het vlees verviel,

gekwetst door 't leven
zo lang zo meer,
door d'angst voor de dood
gefolterd evenzeer,

maar altijd vurig
en sterk als een orkaan,
daar hebben die hij liefhad
soms huiverend in gestaan...

Ik ken geen soort van rust
voor wie geen vrede hier geviel,
ik geen geen soort van rust
die naar de maat is van zijn ziel,

maar Gij, erbarm u over hem
wie Gij zinnen gaaft als roofvogels
en bloed om in vuur en vlam te staan,
o dona ei requiem.