Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103

Frans Claes
Het perron

Zo was het bij 't begin. De dingen stonden
uit daaglijkse gewoonten om ons heen,
als was in hen 't verband reeds lang gevonden
door zon die morgengrauw perron bescheen.

Het wachten lag er dwars over de sporen
zinloos als een beuk over een oud pad
in 't bos. Geen vond hem. Geen had hem verloren
omdat eenieder hem terstond vergat

[p. 31]

 

zogauw de bliksem hem had neergeslagen.

 

- Men wacht en kijkt. De schors groeit reeds vol mos.

 

 

 

- Maar flitsend snijden de sporen zich los

 

nu de zon hen blinkend voort gaat jagen;

 

 

 

en men staat, driftig, voor de helft gestild

 

te speuren naar de reuk van 't wild.