Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 101

[p. 581]

Anton van Duinkerken
Verplaatst persoon

Ik loop met het gevoel, dat na de oorlog
Christus veel verder weg is dan voorheen;
Uit alledaagse dingen om ons heen
Schijnt Hij verbannen naar iets nieuws op doortocht.

De heilsverwachting van de adventtijd
Mag zich misschien niet aan die indruk storen,
Toch, dunkt mij, hebben wij iets goeds verloren
En wat ons overbleef is wrange spijt.

Droeg dit goed ding een naam? Wisten wij zeker,
Het weer te vinden, als de winter kwam?
Het leek de kleine tabernakelvlam,
Die altijd flakkert in de oliebeker.

Geen laaiend vuur, dat uitslaat, maar een pit,
Waarbij gij nauwelijks uw gebed kunt lezen
En die u nochtans vrijwaart tegen vrezen
Voor wat er in ons hartedonker zit.

Was het een onverantwoord zelfvertrouwen,
Dat mensen meest van goede wille zijn
En dat uwe schuwe buurman in de trein
Bestemd is om Gods heerlijkheid te aanschouwen?

Er zongen engelen te Bethlehem
Over de daken van de huizen henen,
Toen is aan herders de Zoon Gods verschenen,
Maar had ik zelf geluisterd naar hun stem?

[p. 582]

 

En die dit leest, zegt, zoudt gij opgetogen

 

De gure winternacht zijn ingegaan?

 

Liet gij uw huisraad zonder toezicht staan

 

Waar engelen, geen bommenwerpers, vlogen?

 

 

 

In Bethlehem is niemand opgeschrikt

 

Door de Sirenen van de Godsgenade.

 

Hoe werd de kinderdoodslag van de kwade

 

Koning Herodes door dat volk geslikt?

 

 

 

Daar is geen revolutie uitgebroken

 

Tegen zijn wreedheid; het bekend bestand

 

Verdroeg die felle schok, al hoorde 't land

 

De schreeuw van Rachel bang ineengedoken.

 

 

 

Verdriet, dat anderman wordt aangedaan,

 

Zijn wij gewoonlijk bliksemsnel vergeten,

 

Zolang wijzelf maar kunnen wonen, eten

 

En dringen om vooral vooraan te staan.

 

 

 

Mij is het, sinds ik dit heb ondervonden,

 

Op Kerstmis niet zo aartsgezellig meer,

 

Het samenzijn met Onze Lieve Heer

 

Wordt bitter bij mijn angst voor onze zonden.

 

 

 

Ik zie Hem in de kribbe met die vracht

 

Bezwaard maar al te veel op kindren lijken,

 

Wier ouders uit hun woning moesten wijken,

 

Omdat een schurk een nieuw regiem bedacht.

 

 

 

Gewikkeld in de strakgetrokken doeken,

 

Die moeders nood Hem om de lenden bond,

 

Schijnt Hij, nog ongewend aan aardse grond,

 

Zijn hemelse bewegingskans te zoeken.

 

 

 

Alleen door stil te zijn en hulpeloos

 

Kan Hij wat menslijk mededogen krijgen.

 

Verbreekt hij zijn vertrouwwekkend zwijgen,

 

Dan haat Hem deze wereld voor altoos.

 

 

[p. 583]

 

Hij is om onzentwil hierheen gekomen,

 

Maar ieder kind komt hier om onzentwil!

 

Het ziet de wereld aan en keert zich stil

 

Begerig naar de toekomst van zijn dromen.

 

 

 

Hoeveel wordt Hem in ieder kind misdaan

 

Door pharizeeërs en door schriftgeleerden,

 

Door priesters en levieten, die gedeerden

 

Zien liggen langs de weg en verder gaan?

 

 

 

In elke vonk, die smeult, wordt Hij vertreden

 

Hij wordt gebroken in 't geknakte riet,

 

Mijn lieve God, wie onze wereld ziet

 

En daarin leeft, schaamt zich voor zijn gebeden!

 

 

 

Vergeef het ons, die vol erbarmen zijt.

 

Dat wij het heil van eeuwenlang verlangen

 

In zulk een huis en zulk een hart ontvangen,

 

Verplaatst Persoon van Gods Drievuldigheid!