Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 101

[p. 65]

Andre Demedts
Seizoenenliedjes

I.

Er is iets van de zee in de sneeuw,
wit van het schuim en wit van de meeuw,
en iets van tedere bloeseming,
een windekelk in de schemering;

er is iets van het kind in haar rust,
ongerept en heerlijk onbewust,
een belofte en een zijn tegelijk,
waar ik blij en schroomvallig op kijk;

er is iets van Gods aanwezigheid
in de edele glans van de sneeuw,
in het schuim van de zee, in de meeuw,
in de winde tot bloeien bereid;

het is er voor u en ook voor mij,
voor ieder die gelooft en geniet;
als er maar dàt op de wereld mocht zijn,
zou er nooit iemand leven om niet.

[p. 66]

2.

De vreugde der eenvoudige dingen,
een liedje, toevallig gehoord,
schoonheden die ons omringen,
één enkel hartelijk woord.

Wij moeten er even aan denken,
of anders gaat zij voorbij,
de kans om vreugde te schenken,
de kans op vreugde voor mij.

3.

Heer Jezus is verrezen,
de winter is voorbij,
ontkluisterd en genezen,
van schuld en zonden vrij,
verlicht naar hart en zinnen,
van hoop en kracht vervuld,
ga ik opnieuw beginnen,
met eindeloos geduld.

Heer Jezus is verrezen,
de hemel blinkt als glas,
en bloempjes, uitgelezen,
besterrelen het gras.
Ik wil opnieuw beginnen,
opvlammend uit de as,
gesterkt en vrij van binnen,
zoals ik nimmer was.

[p. 67]

4.

De zomer zingt
zijn schallend lied,
zijn zang verdringt
het oud verdriet
om wat verging
bij wintertijd;
verbijsterd hart,
ontwaak en zing,
- voorbij aan smart
en lustloosheid -
van zonnelicht
en vogellied,
van vreugden licht,
van dankbaarheid
en anders niet!

5.

Een kring van licht
rond het vuur;
daarbuiten staat de nacht,
opgericht
als een muur,
en hun gezicht
door de vlammen omspeeld,
twee jongens,
stil als een beeld.

Het zijn de eeuwige dingen,
los van ruimte en tijd,
die zich aan hun denken
opdringen;

[p. 68]

 

het zijn dromen die wenken,

 

oeroude herinneringen,

 

vooruitzichten der toekomst

 

met hun wonderlijkheid.

 

 

 

Voor hen is het vuur,

 

achter hen is de nacht,

 

maar boven dat alles,

 

licht en duister,

 

tijd en duur,

 

schittert der sterren luister,

 

in zijn zwijgende pracht.

6.

Een vriend, toevallig ontmoet,
men heeft hem, glimlachend, gegroet,
en sedertdien is er iets blijven bestaan,
een kleine band, die niet los mag gaan,
een beetje vreugde, omdat men lief en leed
welzijn en kommer, van elkander weet.

Men had altijd gehoopt: eens krijg ik een vriend,
en nu vraagt men zich af: waar werdt gij verdiend,
rustige sterkte, die nu steeds bij mij zijt,
zodat mijn leven, het geluk toegewijd,
vervuld wordt van liefde, van licht en zon,
méér dan een hunkerend hart ooit wensen kon.

7.

Nu is het herfst.
De rivieren
buiten hun dijken,
een kale boom
en verlatenheid,
zover de blik
kan reiken.

[p. 69]

 

Maar zon

 

op het water

 

en boven zijn

 

rustig geklater

 

de kreet

 

van een meeuw,

 

 

 

Zo gaat het,

 

jaar aan jaar,

 

eeuw aan eeuw.

 

's Levens getijden:

 

komen en gaan,

 

streven, strijden,

 

kommer en lijden,

 

en eindelijk,

 

alles aanvaardend,

 

zich innig verblijden,

 

voor alles voorgoed

 

heeft afgedaan.

8.

Het licht werpt
zijn schijn vooraf,
aan déze kant
van kerstmis,
aan déze kant
van het graf.
Het lange wachten,
in droefenis,
overmand
door verlangen,
loopt nu ten einde:
God die begin
en doel is
van al het zijnde,

[p. 70]

 

zal mens worden

 

in een stal.

 

Dan wordt het licht,

 

overal,

 

ook in u, ook in mij.

 

De lange nachten

 

van een eindeloos wachten

 

zijn voorbij.

9.

Wie nooit te Bethlehem
bij het Kind heeft gestaan,
heeft der engelen stem,
de belofte van vrede,
nimmer verstaan.

Verstand noch dwaasheid,
walg noch overmoed,
alleen welwillendheid,
dat ieder voor een ander doet
wat hij zichzelf toewenst
aan alle goed!