Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 91

[p. 29]

Gust Vercauteren
In zon en lichtkrans

In zon en lichtkrans werd de Zomer dan
Geboren: blauw als meisjesoogen was
De lucht, waar niets in roerde, waar geen wolk
Het innig blauw zijn van den hemel brak.
Zoo kalm in liefde was Pygmalion's hart:
Geen wolkje van verlangen rees omhoog
Uit blanke diepten van zijn jonge ziel.
In lichte zwiering sprong hij over heg
En sloot, en baande zich, met losse hand
Een weg door 't hoog en barngeel varengras,
Tot hij daarachter, op het rijzig duin,
De zee zag blikren in een zilver licht
Van sterren; zonnegensters flikrend vuur
Verzonken in het water, doofden uit;
Maar meerdre vonken vielen immerdoor
En spatten open op de stille zee,
Die ginder aan den einder, ver, in kleur
En lijn versmolt met 't blauwe van de lucht.
Zoo mooi had hij de wereld nooit aanschouwd.

(Fragment uit: PYGMALION).