Deus Ex Machina. Jaargang 7

[p. 35]

[Gedichten
Bies van Ede]

Onder neonlicht

De stad verschuift spoorslags,
geen dag biedt ons houvast en
wie omkeert wordt het zout
in een vreemd verleden.

Om het licht bij te houden,
de tastbaarheid van onze vingers,
verwijderen we onze jaarringen,
hoornlaag na hoornlaag.

We zijn lenig vlees, maar
hoe we ook gaan, dieren
zullen onze handen likken

aan de rand van de stad waar
we onszelf pilaren hebben
opgericht en tijd noch snelheid
ons hart zullen breken.

BIES VAN EDE

[p. 36]

Foto van een blijvende liefde

En zo ben je het laatste moment
geworden waarop ik je gekend heb.
Je mond lacht maar door, en
dat gaat nooit meer over.

Waar je buiten de foto beweegt,
en bewoog, is niets geweest,
zal niets zijn.

En zachtjes, vermoeid, denken
wij aan elkaar en hoe we niet
verder gingen dan ver uit elkaar
en hoe dat zo gekomen is.

BIES VAN EDE