Deus Ex Machina. Jaargang 7

[p. 63]

[Drie gedichten uit ‘Spertijd’]

Overgeleverd

Meer dan ooit hellen nu de straten
binnen de reeuwse ring der boulevards
naar de venen onafwendbaar af.

In het kreupelhout in de etalages
het rottend papier waaruit voor het laatst op-
stijgen: het gefluister, het dreigend gedrentel

en steeds weer wegstervend in de diepe verte,
het genadeloos tikken der naaldhakken op
de natte keien -laatste korst van weerstand-

en zelfs de zachte kreet van de meeuw, die,
aanvankelijk aarzelend in een portiek, toch
in het naar hem opgegooide aas bijt en daarin

te laat flarden eigen jeugd herkent en
krijst dan, werkelijk als om iets dat hem ooit,
in een andere laag, is aangedaan.

[p. 64]

Waarschuwing

Een Europese diepte wil zij achter het ontspiegeld
glas van de nacht en een witpapieren eenzaamheid
als in de velden achter diepe greppels inkt;

attributen voor de persoonlijke ceremonie waarin
zij, plechtig geurend, zowel de hogepriester
als de laagste slavin is, biddend bezwerend

en orakels verdraaiend en de as van hun talend
lijf, dat, in de kitsch van het purper kleed gewikkeld,
in de overgang naar betekenis tekort schiet.

Maar op de lucht schimmelt het al en een regen
van stemmen -van gelijkgestemden- ruist uit de radio.
Overdracht van waarschuwen. Verwaaiend gruis.

[p. 65]

Het einde

Lange tijd heb ik me in stad en nacht
willen rasteren, willen bijzetten in
structuren, maar deze zijn of te grof
verbrokkeld of te fijn ineengelopen

Achter mijn gebroken filters liggen
nu de werktuigen voor deze zinnen
bloot en prooiend en voor de laatste
maal vol wellust ter veler vraat.

Terwijl het einde zich naderschrijft,
waarin van rokken alle zalen al ruisen,
druk ik voorzichtig de regels dicht.

Gefluister, geschuifel achter lippen,
ik leg me leeg en moe tussen de handen
waarbuiten een wereld verstrijkt.

ALBERT HAGENAARS

[p. 67]