Deus Ex Machina. Jaargang 6

[p. 51]

Lassi nummi
uit: ‘Heti, molkein heti’
uitg. OTAVA -Helsinki, 1980
vertaald door Heimo Pihlajamaa

IJshelling

Ik: een hobbelige
helling. Water stroomt
de helling af: jij. IJskorst
van mijn eenzaamheid
vlies van je levende huid.

O hoe veel
treurige verlangens!
Mijn treurigste: dat
jij altijd bij mij bent,
altijd eerweg achter je glimlach.

[p. 52]

3

 

Nee, ik kan niet verlangen.

 

De sneeuw zou ervan smelten,

 

van mijn verlangen. Ik geef me liever over

 

De sneeuwlakens op mijn huid.

 

geven me vrede. Verstijving.

Verfrissend onverschillig
voor mijn liefdesliederen.
Verlang jij eigenlijk nog wel eens?
Dan zal ik ver weg zijn.
Dat is mijn wrede dreigement.

Je zou een keer
van de overkant van de kamerzee,
dwars over de vlakte van het bed,
door de woestijn van vele jaren
je geliefde tegemoet kunnen komen.

[p. 53]

Iets op het hart

Het reliëf van de dennen in verwelkt koper, groen
het grijs van de hemel daarachter,
iets op het hart

- nog één woord, en een gedicht
sterft of wordt geboren

Plotseling is het bos hoog

Plotseling is het bos hoog en heel stil.
Mijn hart klopt,
mijn harteklop is het enige,

zelfs geen

berk, geen

espen zelfs, en

de stilte van het sparrenbos is zo zwart
dat als ik op een open plek kom, de eindeloze grijsheid van de wolken
licht is. Niets dan licht.

De stilte achtergebleven

De stilte is in de bomen achtergebleven.
Al is de wind reeds teruggekeerd,
al bewegen de bladeren alweer en
buigen de takken,

volmaakt kalm zijn de bomen zelf. Buiten bereik van de wind.

[p. 54]

Het midwinterverdriet

Het midwinterverdriet was een en al
duisternis.
De lente heeft twee smarten: de aarzelend schemerende avond,
ontwaken in de lichter wordende morgen.
Ik weet niet welke dieper is. Hoewel
in de ontwakende ochtendschemering, jouw trekken
slapend naast mij, zo ver weg, zichtbaar worden, mooi, alsof
reeds een herinnering
die ik van jou heb of
jij van ons, van mij
als licht en schaduw het eens geworden zijn.

Een gedrang op je gezicht

Een gedrang op je gezicht, mijn vriend.
Alsof alle doorleefde jaren er tegelijk op willen.