Deus Ex Machina. Jaargang 6

[p. 37]

Verzetsgedichten
Joris Denoo
uit de cyclus ‘De mensen’

Vertrekken

En als dan afscheid nemen
zo'n beetje voor sterven staat,
gesterkt door een wissel op weerzien,
dan ga ik telkenmale
bij die inwaartse knip op het slot
veel te grondig dood.

Dan praat ik achterwaarts
met doodse lippen als in een slechte
stomme film met veel te veel
vierkante gezichten en droeve meiden
erin. En dan laat ik alles kieren
wat maar kan, alles. Je zou eens

als een zachte manestraal binnen
moeten vallen, net op mijn neergelegd
gezicht, van waaruit een eindeloos
minnegestreel dat doffe sterven bezweren kon.

O, als je doodgaat,
dan ik ook.

[p. 38]

Nalatig zijn

Als ik uit mijn lichaam wandel
en plaats maak voor wat klein verdriet
wil dan de ramen kieren
want vergeten doe ik niet.

Als ik van mijn tafel opsta
en een zwart sjabloon nalaat
vul mij dan nog even in
met een vers waar geen maat op staat.

Hoe ik de zon zo'n lastige klapzoen vond.
Hoe mijn dialogen onder zware hypotheken
gingen gebogen. Mijn berline reed te vaak
een zandweg op. Groette te schielijk de postbode.

Zegden de kopvoeters:
‘Weer één van die gevaarlijke reizen.’

Maar nalatigheid,
daar wende jij wel aan.

[p. 39]

Les lecheuses de la guillotine

Een bode aan je bed was ik,
van wat er buiten gebeurde en
niet gebeurde. Er was lente
in het spel maar het zou wat.
Ik bracht niet de warmte binnen
maar duwde een tafeltje voor
me uit met daarop de instrumenten
om je weer op de been te helpen.
Jonglerend met tefal en toaster,
springlevend tussen vaatdoek en valium.
Bij het buitengaan rezen de vrouwen
als vraagtekens uit hun huizen.
Voorbarigheid alom.
Des avonds met de tenen tegen elkaar
zitten als het wachtwoord ‘morgen’
viel. Nacht verwarde zich met dag.
Wie je liefhad, bleef een sigaret
langer. Dan spitsten de uren
hun oren en dat ving je allemaal op:
de geluiden van het nachtverbruik
en de zachte bons van mijn deuren.
De straat die zich als een raadsel
naar de verte ontrolde.

Zo is het leven, liefste:
een jammerlijke wetenschap.
Tussen weeën en reutels
staan we maar even rechtop.