Cupido's mengel-sangen, inhoudende de nieuwste, en aengenaemste minne-klagten, geneugelijke vryagien, bruylofts, drink en afscheyts-liederen

Van Phoebus en Daphne.

Stem: When Daphne bit form Phoebus fly.

DOen Daphne d'over-schoone maegt,
Van Apollo haer vlugt nam ten bossewaert in,
En van hem snel wiert na-gejaegt,
Sy liep, en hy riep vast, o schoone godin!
Toest wat, toest wat, weest niet verbolgen,
En waerom loopje? jou zelven besint,
Leeuwen, noch Beeren, noch Tygers die volgen,
Maer 't is Apollo die u soo bemint.

Wilt u erbermen , yet,

Acht gy mijn kermen, niet,

Laet gy mijn Godhyeyt dan in de ly?
Heb deernis, ô Daphne! hebt deernis met my.

[p. 37]

 

De geen daer gy soo schuw van vlucht:

 

Is Herder noch Kinckel die 't Vee hoed, of weyt:

 

Maer 't is een God die door de lucht,

 

De Gulden glans van sijn straelen uytspreyt,

 

d'Opperste Jupiter is mijn Heer Vader,

 

Charon en Delphos en Thenedos staen,

 

Tot mijn gebied en bevel alle gader,

 

Ik ben de Son en mijn suster de Maen,

 

Kruyden en bloemen, die

 

Ik nau te noemen, sie

 

Lonken mijn straelen alleen uyt d'aert,

 

Mag dit u niet lonken? ô schoon bedaert,

 

Noydt wordt ick oudt, staegh blief ick jongh,

 

Mijn hayr vergrijst noyt, maer blijft even geel,

 

En dat mijn stem, wanneer ik zong,

 

By de negen Muyzen en 't spel van mijn Veel,

 

U (ô mijn Daphne!) moght komen ter ooren,

 

Dat gy so lang u lopen eens liet,

 

't Sou buyten twijffel u hartje bekooren:

 

Om my the helpen uyt mijn verdriet,

 

Och hoe gerusjes, wou

 

Ik dan met kusjes, jou

 

Liefjen onthalen als een Goddin,

 

Nu Daphne, staet Daphne, hoort dogh na mijn min.

 

Maer 't was om niet wat Phoebus riep,

 

Want Daphne vloot van hem soo snel als sy kon,

 

Waerom hy ook so schichtig liep,

 

Daer hy haer in t'loopen op 't laetste verwon,

 

Penus, Penus, Phoebus bestormt my,

 

Helpt my, o Vader, riep Daphne versaegt

 

Kuysse Diana komt bid ik vervormt my,

 

Straks deese schoonheyt, verhoort doch u maegt,

[p. 38]

 

Want ik wil sterven, eer

 

Hy sou verwerven, meer

 

O Doot gy zijt mijn seer wellekom,

 

Daer mede wierdt Daphne vervomrt in een boom.

 

De droeve Phoebus bleek van rouw,

 

Omhelsde met tranen de lieve laurier,

 

En seyd ô boom! beeld van mijn vrouw,

 

Blijf altijt jeugdig, en een vyant van 't vier,

 

Spartelt en klater wanneer men u bladren

 

Werpt in het vyer, doet als Daphne deed,

 

Doen haer het vyer van mijn minne wou nadren?

 

Strijd valt als Phoebus my wederstreet;

 

Leert daer de maegden door

 

Als men haer jaegt, nimmer het oor

 

Nimmer te buygen naer geyle lust,

 

En daer op heeft Daphne den boom eens gekust.

Eynde.