Cupidoos Maegde-Kruyt

Rokende uyt een Virgijnis-Pijpje de znaeck-en smakelijckste geuren, en vermakelijkste Rijm-Gezangen

Minnaers Rouw-klachte, over de doot van zijn Beminde.

Stem: Ach soete Izabel, &c.

ACh! hoe leg ick versmacht,
Zeer haesten en onverwacht;
Door des Liefdens kracht?
Ick voel mijn ingewant vergaet,
Ia selfs mijn hert dat smelt,
Gelijck de Sneeu op't velt:
Verdwijnen gaet.

Mijn tonge door 't gevley,

Mijn oogen alle bey;
Door het lang geschrey,
Door zoo veel klagens en geween,
Zijn als gheelijck uyt,
Mijn tong geeft geen geluyt:
Noch beweging geen.

Waer is de vreugde groot?

Die ick onlangs genoot,
Door mijn liefjes doot?
Ach! kost ick dit bedenken ziet,
Zonder dees droeve dagh,
Met bitterlijck geklag:
Te beweenen niet.

Of ick al zucht O Heer,

Sy leyt geslagen neer,
En komt nimmer weer,
Ach; ach; dees droefheyt is te groot,

[p. 37]

 

Dat my mijn liefste Hert,

 

Zoo haest ontrucket wert;

 

Door de felle doot.

 

Ick hoorde menigmael,

 

Veel liever haere tael,

 

Als den Nachtegael,

 

Zeer geerne sat ick aan haer zy,

 

Want hare soete praet,

 

En vriendelijck gelaet;

 

Dat verheugde my.

 

Hadt ick noch eens met lust:

 

Haer wangetjes gekust,

 

Voor haer droeve rust,

 

Maer lacy dit en mogt niet zijn,

 

De doot die was te straf,

 

En ruckten in het graf,

 

d'Alderliefste mijn.

 

Mijn droevig zugten ach;

 

Mijn weenen en geklag,

 

Nu niet baten mag,

 

Het is al inde wint geseyt,

 

Of ick al sught en klaeg,

 

By nachten en by daeg:

 

't Is maer ydelheyt.

 

Want off ick klaeg of niet,

 

Niemant my hulpe biet,

 

In mijn groot verdriet,

 

Als ick door desperatie dan,

 

My zelven bracht in noot,

 

Ia eyndelijck totter doot,

 

Wat sout wesen dan.

 

Daer sal voortaen by mijn,

 

Van dees droeheyt geen schijn,

 

Meer te vinden zijn,

 

Want ick wil my nu meer en meer,

 

Tot blijtschap en tot vreugt,

 

Begeven en geneugt,

 

Altijd soecken weer.

[p. 38]

 

De doodt heeft met gewelt,

 

Mijn liefje neer-gevelt,

 

Dat mijn zeer ontstelt,

 

Maer echter dit is nu gedaen,

 

'k Wil dan met nieuwe lust,

 

En met een hert gerust,

 

Om een ander gaen.

 

Op dat ick eenmael ach;

 

Door al mijn droef geklach,

 

Noch genieten magh,

 

Waer na dat ick soo meenig jaer,

 

Verlangt heb dat ick zou,

 

Eens leven in de trou,

 

Met mijn lieff eerbaer.

 

Maer hier dient opgelet,

 

Dat ick geen liefde zet,

 

Voor al eer ick met,

 

Mijn tweede ziel vereenigt zy,

 

En dat wy zijn te gaer,

 

Geschakelt aen malkaer,

 

Door de liefde bly.

 

Op dat of weder haer,

 

't Een ongeluck of 't aer,

 

Mogt ontmoeten maer,

 

Dat ick dan zo mag zugten niet,

 

Noch nimmer oock en stel,

 

Mijn zinnen tot gequel,

 

Of in sulck verdriet.

Rondeel.

De Min is Sinnen werck,

En weeld' een proef van sterck:

De Wijn is 's herten tolck

En gal een vloeck voort volck.

Ja, al wat weeld' en min anbrengt
Dat soet is steets met gal gemengt.