De zegepraalende min ter bruiloft van den heer Joan Couck, en mejuffrouw Maria Provoost (1682)

De zegepraalende min ter bruiloft van den heer Joan Couck, en mejuffrouw Maria Provoost

(1682)–Anoniem De zegepraalende min ter bruiloft van den heer Joan Couck, en mejuffrouw Maria Provoost– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

in den echt vereenigt, binnen Amsterdam, den 21 van grasmaand, Ao. 1682.



[Folio A2r]
De zegepraalende min Ter Bruiloft van den Heer Joan Couck, En Mejuffrouw Maria Provoost, In den Echt Vereenigt, binnen Amsterdam, den 21 van Grasmaand, Anno 1682. De min. 'T MOet alles wat'er leeft aan my zich overgeeven; Vergeefs is 't wederstreeven; De Bliksem van Jupijn is krachteloos voor my: De woënde Mavors moet voor mijn gevreesde schichten, Als zy hem treffen, zwichten, Hoe vol van razerny.
[Folio A2v]
Geen waterkolk, hoe diep, kan iemand voor my bergen: My vlieden, is my tergen. Geen duisternis, geen nacht Benevelt mijn gezigt, mijn schitterende straalen, Schoon die van Phebus daalen, Staan steeds in volle kracht Geen schoonheid, hoe zy ook mag weezen ingenomen Met waan, en wufte droomen, En slechte afkeerigheid, Die zich niet endelijk moet laaten overwinnen Van 't heuggelijke minnen, Dat zo veel zoets bereid. Maar wie zou 't zachte juk 't geen die my dienen draagen Verveelen, of mishaagen: O wat gevoelt een hert Tot loon van zyn verdreit, zyn traanen, en zyn zuchten, Al weelde, en al genugten, Als 't my gëoffert werd. Een hart dat liefdeloos, zyn jeugdelijke jaaren Gerust laat heenen vaaren Gevoelt nooit eenig zoet: Gevoelig zyn geeft weelde, en voor mijn vlam bezwijken, Zyn heerelijke blijken Van een verlicht gemoed.
[Folio A3r]
Maria kan daar van getuigenisse geeven, wijl, na lang tegen streeven Zy endelijik bevond, Dat liefde, hoe ramp hy haar ook scheen te weezen Zoo zeer niet was te vreezen Wijl hy meer heelt als wond. Laat Couck, laat ieder die in 't minnen is ervaaren, Aan u oprecht verklaaren, Hoe ik verliefde loon Die, door een zuiv're vlam, in kuissche liefde blaaken, Wat blijdschap zulke smaaken, Hoe ik hun kloekheid kroon. Gy Juffers, die noch blijft aan bloode schaamte hangen, Daar ge u licht wenscht gevangen, Ontsla u van dat juk: Ziet Bruidegom en Bruid, door 't wenschelijke paaren, In 't bloyenst hunner jaaren, Ten top van hun geluk. Ziet, ziet uw tijdgenoot, de Bruid, van liefde dronken, Haar Bruidegom belonken En oordeel van haar vreugd; Ziet hoe daar tegen aan de Bruigom, in de Roozen Die op haar kaaken bloozen, Zyn brandend oog verheugd.
[Folio A3v]
Nooit strengelde Olm om Eik zo heuggelijk, zo zwierig, Noch Wijnrank ooit zo tierig Om stok, of latten heen, Als zy, wanneer zy door gelijke lust onsteeken, Niet als door kusjes spreeken, En smelten onder een. Volg dan gewilliglijk, en wilt geen tijd verzuimen, Want liefde heeft meëluimen, En kan wel op zijn beurt, Zich van gelede hoon, in rechte toorn ontsteeken, Op 't allervinnigst wreeken, Dat meenig heeft betreurt. Maar gy, gelieven, gaat daar u de weeldens nooden, 't Word u door my geboden; Kom, voeg u na de Koets, Om in mijn lekkerny uw zielen te verzaden, En heuggelijk te baaden In eene Zee vol zoets. Verwacht van 't gunstig lot vry dochteren, en zoonen, Die uwe liefde kroonen, En u tot vreugd, en troost Verstrekken zullen. Wat al wenschelijke looten Voorzie ik reeds gesprooten Uit Couck, en uit Provoost!
[Folio A4r]
Vaar wel, vereenigt paar, en slijt gerust uw daagen, Met onderling behaagen, Steeds vry van huisverdriet; Wy keeren weer te rug, o lukkigste aller menschen, Terwijl dat gy uw wenschen, En harten lust geniet.