Contour. Jaargang 2

[p. 221]

Arnold de Vos
Introspectie

vaak, in mijn slaap zie ik het
landschap verschoven naar een ver punt
en het licht valt lager dan normaal
in door het raam van mijn kamer
en tast alle dingen af
een koude greep door het glas
op mijn keel: ik probeer
niet te kijken
maar het beeld verandert niet
alleen neemt er telkens een ander plaats
in de stoel onder het raam
naar buiten starende trekken
een star beeld
een portret waar geen lachje afkan
of de zegelring van een dode