Contour. Jaargang 2

[p. 218]

Arnold de Vos
Het verraad

een droom: wat voor zin heeft dat
een droom? - ik lees
Mensen, en niet
van Vittorini. de zon
schuift door de bouwvallen van
Milaan '44
een stad in een stad
en de wind zindert
door de open ramen naar binnen
tussen het waaien van de gordijnen
val ik in slaap:
in de zachte middag van '66
aan de borst van de stad
de vermoeienis van mij
mens, en de vermoeienis van ons mensen
tweemaal val ik in slaap
- slaap in een slaap -
achterovergeleund in mijn stoel
achterovergeleund in mijn stoel
wakkerschrikkend. verlamd
voor het oog van de leegte
ergens in mij stort het in:
een huis, ondermijnd
door het nieuwe vuur van de nacht
de salvo's
de honderd schoten
de mens ondermijnd door een mens
en het machteloze verzet
het waakzaam toeziend verraad
de duizend rondsluipende poten:
tentakels, het gif
van de slaap
het lichaam verlamd, en het zaad

[p. 219]

 

dat opspuit boven de huizen

 

de naakte dag komt telaat

 

ik wil mij oprichten in mijn stoel

 

redden

 

wat er te redden valt

 

maar de ellende kruipt mij de buik uit

 

de dood in het bloed

 

de spieren verlamd

 

het bewustzijn in euforie

 

en de genade van een halfzieke

 

vrede

 

 

 

de stad loost haar zaad

 

het leven loopt langs mijn buik

 

ik richt mij op

 

het is 1 uur in de middag