Contour. Jaargang 2

John Muller
Negen maanden

Moeder,
negen maanden droeg je me en koesterde mij
in je liefde
Ik was van jou
negen maanden lang

Toen gaf je me aan de wereld,
(niet aan mijn vader die je met mij achter liet)
aan mij, aan je familie, aan mijn grootmoeder,
Jij gaf me de eerste kus en beschermde me
met je armen
zoals je later vaak deed en moest doen.
Je leerde me hopen en wachten,
zoals je zelf hoopte en wachtte in die negen maanden
in de armoede van onze rieten hut
(want vader liet je met mij achter).
Ik leerde spelen met andere kinderen in de sloppen van de armoede

[p. 132]

 

We waren naakt en wachtten en hoopten op betere tijden

 

en hadden eerbied voor de witte meesters.

 

Je leerde me niettemin vechten:

 

‘Try to leave things better than you found them’

 

in de armoede van ons volk.

 

 

 

Vandaag hoor ik de echo's van mijn jeugd,

 

van de oorlogstrommen in mijn lichaam,

 

het bloed van mijn voorvaders

 

dat je aan mij gaf in negen maanden.

 

We kunnen niet langer wachten

 

We hebben reeds te lang gewacht

 

We zijn jouw kinderen, we zijn naakt en we hebben honger.

 

Jouw kinderen uit de sloppen met de gezwollen

 

buiken van armoede, filaria, malaria

 

en dysentrie.

 

We willen nu niet langer wachten totdat

 

de blanke god ons genadig zal zijn en ons

 

kennis en rijkdom zal geven - zoals ons geleerd wordt

 

terwijl je kinderen sterven van honger.

 

 

 

Wees niet bevreesd als ik het geweer opneem

 

Als ik de stad verlaat en het beschermend

 

oerwoud opzoek

 

zoals mijn voorvaders.

 

Als ik mijn boeken verwissel voor granaten

 

en mijn geweer louter wijsheid uitbraakt.

 

 

 

Misschien sterf ik in het gevecht

 

(dood is de oogst van de bevrijding - zegt de witte god)

 

Maar de oorlogstrom zal blijven dreunen en anderen

 

oproepen in mijn plaats

 

Want wij zijn je kinderen uit de achterbuurten

 

en we zullen doorgaan tot

 

vrijheid zal regeren over ons volk.