Contour. Jaargang 1

[p. 52]

[Edward Valens]

Zeestad

Een dag dat ik in elke straat
helmgras zie groeien. Zand, los en ruw
waait vensters in. Er breekt een muur,
dwars door een huis heen woelt het vergezicht.

Een stadsplein nat van spattend grauw.
Wind wakkert aan, jaagt vlokken schuim
mijn lippen op. Het sterk geluid
van brekers is het enige dat dreunt.

Een dag die in een jaar dat komt
voorbij moest gaan, onder geen tijd gesteld.
Alleen mijn onrust rekent met
de niet bestaande dagen die ik leef.

Edward Valens

[p. 53]

Geboortedood

Hoe nam ik deel aan deze vreemde
bloedvloeiende gebeurtenis van pijn
die onze nacht wijd open deed?

Eens nam ik deel, raakte jouw leven
tot in je kern. Splitsend en zwellend
koos het zijn wegen naar een naam.

Lichthartig door ons twijfelen heen
boorde het in je buik een gang
steeds dichter naar ons licht.

De nacht viel als een tent bij storm.
De dunne wanden scheurden weg
het kind trad uit in vuil en bloed.

Ik was je deelgenoot. Maar hoe
kon ik die nacht betrokken zijn
waarin jouw kramp mijn adem sneed?

Edward Valens

[p. 54]

Winterangst

De bitterwitte kou van oostenwind
bijt in mijn huis een graf van vrees.
Doden in mij die ik niet weet
staan in de golven van de mist.

Winter en haat gaan over mijn hoofd
en in mijn huid schuil ik ontsteld.
IJszwepen drijven mij in de dood,
het jaar heeft mij tot prooi gezet.

Edward Valens

Nachtschip

Sta ik genageld aan de rand van de nacht
en de rand van het doodstille water waarin
messcherp mijn spiegelbeeld is ontvreemd.
Sta ik onaangeroerd en bedreigd.

Een zwarte praam in deze vaart
vergruizelt met zijn golf dat beeld,
breekt het in riet en stinkend kroos
tot grimmig lijnenpuin uiteen.

Sta ik gebonden aan dit uur
- dagen verdrinken radeloos -
Het schip vaart dichter langs de kant
dan gisteren en morgen legt het aan.

Edward Valens