De C.L. psalmen des conincklijcken propheten Davids

Psalm. LXIII. Deus Deus meus.

Op de Voys: Van alle Menschen ick my keer.

O God mijn Godt, ick waecke vroech

[fol.  lxxij.r]

 

 

Mijn Siel heeft groot Verlanghe,

 

Nae dy in desen Landen drooch,

 

Mijn Vleesch is oock wel Bange.

 

Ick haeck' al nae dijn Heylichdom,

 

Want dijne Goetheyt is so Vroom,

 

Jae, Beter dan dit Leven.

 

 

 

2. Daer woud' ick geerne Loven dy,

 

Mijn Leven lanck dy Roemen,

 

Op heffen mijne handen bly,

 

In dijn Naem sonder schroomen.

 

Dat waer doch in mijns herten gront,

 

Mijn Vreuchd', dat ick met blijden Mont

 

Dy staedich mochte Prijsen.

 

 

 

3. Ick legg' my slapen, oft ick Waeck,

 

Van dy ick Denck' en spreke,

 

Onder dijn Vleughel my vermaeck,

 

Dijn Hulp my niet ontbreke,

 

Mijn Siel ghestadich hangt aen dy,

 

Dijn Rechte Handt bewaret my,

 

Dat ick mach vrolijck singhen.

[fol.  lxxij.v]

 

4. Sy staen na myner Sielen fel,

 

Verschoonen niet met allen,

 

Maer sullen varen all' ter Hel,

 

Int Sweert sy moeten vallen.

 

Den Vossen worden sy te deel,

 

Bedroghen end' bedorven heel,

 

Dat is haer loon na rechte.

 

 

 

5. De Coninck hem in Godt verheucht

 

Met blijtschap nae betame,

 

Wie hem ghetroulijck tot hem voecht,

 

Die crijcht een loflijck name.

 

Maer all' die valsch van tonghen zijn,

 

Voor ooghen goet, maer vol fenijn,

 

Met schand' noch sullen swijghen.