Bzzlletin. Jaargang 18

[p. 61]

Victor Vroomkoning
Gedichten

Dodenrit

Moeder wekt de doden. Voorop
mijn oom die nooit zo heeft
geleefd als in dit uur. Volgen
een stoet familieleden, een kerk-

hof buren. Vader naast me in-
gesnoerd heeft zich verloren
aan de berm. Hij loert naar UIT
en CREMATORIUM: de laatste weg

kent hij van buiten. Zijn stok
schokt in zijn dorre vuisten,
zijn hoofd schudt eeuwig nee.

Moeder laat de doden rusten
als wij het vazenpark bereiken.
Ik weifel tussen rem- en gaspedaal.

Vijftig

Ik heb een vrouw voor vrouwen,
een weldaad voor een man
zo dadeloos en weinig knap
als ik. Zij trekt ze voor
mij aan als wondernieuwe
kleren: kijk eens hoe ze staan.

Ik hoef me niet uit te sloven
om mijn aanleg bij te houden:
wekelijks omringen mij oog-
strelende creaties van haar
soort. Kalend, grijs, de mond
vol valse tanden, bij - en ver-

ziend, koud van kalkend bloed,
ontwikkel ik mijn vrouwenknobbel
moeiteloos tot ongewoon formaat.