Bzzlletin. Jaargang 7

Zeegezicht
Hans van de Waarsenburg

Gevleugelde zangen van de zee
trekken het klamme schip
terwijl geen hond meer ruist
de oevers hun lichten doven

Iedere wolk speelt mee
om dit zicht te verliezen
het licht te ontluisteren
de verte te pijnigen

Iedere reis verliest
het woord zich tot anders:
nachtval, jonge vleermuis,
ijs van Oostzee dat kraakt

Ik sta aan de rand van je stranden
scheepstouw dat de kade mijdt
onhoorbaar de roep naar de ducdalven:
niets dat later nog ontstaat:

Alles wordt door horizon onthoofd.