Bzzlletin. Jaargang 6

[p. 3]

Hoe de dood te ontlopen en niettemin gelukkig te zijn een klucht
Louis Ferron

optredenden: Friedrich Nietzsche, filosoof
Caspar Larifari, een uitvindig van de graaf von Pocci
De mooie Colombina
De niet zichtbare schim van Herzmanovsky-Orlando

plaats en tijd: Ergens in een bepaald jaar.

Een marktplein. Nietzsche zit op een bankje. Hij heeft zijn handen in zijn zakken gestoken en speelt mistroostig met zijn geslacht. Caspar als marktkoopman.

Caspar:

Koop zakdoeken en negerzoenen,
koop luizekruid voor liefdesnestjes,
mandragora voor de vrijgezellen,
voor klerensnijders valse ellen;
hier vlerenvleugels poetskatoen,
eed'le stenen bij 't miljoen,
koop korans hier en bijbels,
Das Kapital op maat gebakken,
duivelsdrek en kakkerlakken;
koop, koop, want wie niet koopt
ontsteelt de marktkoopman zijn brood.
Wie nu geen moordenaar wil zijn
werpt snel zijn munten in mijn kas.
'k Heb zoete dadels, 't vlees van kalebas,
zaad van de fenix, bloem van azijn.

Nietzsche:

Schoon is 't te zijn, maar ach,
wie in dit leven zijn beklag bevestigd ziet,
zit liever op een kille bank en telt zijn kloten.

Caspar:

Kloten tellen, heeft het zin?
Wie minder heeft dan twee ziet 't somber in,
wie meer heeft wordt van muizenissen grijs;
me dunkt, die teller is niet wijs.
'k Heb mandragora voor de vrijgezellen
en duivelsdrek voor hen die tellen.

[p. 4]

 

Nietzsche:

 

Een middel voor mijn kwalen:

 

wie het mij bieden kan? Een arme man,

 

de stumper Larifari.

 

't Is als de naam al zegt, slechts Larie.

 

Want waar 't om gaat, het meten van de eeuwigheid

 

en 't poetsen van de schicht die snijdt

 

door de dimensies van de tijd,

 

dat is een allerakeligst karwei

 

waarvoor slechts mannen aangewezen zijn

 

die dagelijks hun kloten tellen.

 

Heb je 'r geen, dan kun je gaan,

 

heb je 'r twee, dan begint eerst 't gevecht

 

om de waarheid terecht.

 

Geen valse ellen, koopman, duivelsdrek,

 

geen kapitaal op maat gebakken,

 

noch zelfs ook kakkerlakken die, geplet

 

en ingenomen, dynamiet zijn in het liefdesbed.

 

Caspar:

 

'k Geef toe, ook tobben is een vak,

 

al is 't niet het mijne.

 

Nietzsche:

 

'k Geef toe, ook zwend'len is een levenswijs,

 

al lijkt ie me niet net.

 

Caspar:

 

Hé, Nietzsche, ik heb ook nog snorrevet.

 

Nietzsche:

 

Hoereerders zijn 't en bedriegers

 

die naar de menselijke maat het grote meten:

 

de wereld een stuiter, de hemel een kont

 

omwasemd door zurige luchten;

 

van hemels' odeur weet men slechts bij geruchte.

 

Caspar:

 

Mạar 't gerucht kun je kopen, bij mij aan de kraam,

 

jouw hemels' odeur is niet meer dan een waan

 

voor de fijnen van geest die, van hun dromen bezat,

 

een wind uit hun aars voor serafijns zuchten houden.

 

Wie zijn dan de zwendelaars, lelijke snor?

Nietzsche staat grommend op, werpt een vernietigende blik op Caspar en wil het toneel verlaten. Hij stuit op de mooie Colombina die juist op komt. Nietzsche strijkt met zijn linkerhand over zijn snor, terwijl hij met zijn rechterhand zijn zwellende geslacht in toom probeert te houden. De mooie Colombina merkt hem echter nauwelijks op en stevent op de kraam van Caspar af. Nietzsche verdwijnt strompelend achter de coulissen. De mooie Colombina koopt Caspars waar op en zij zingen gezamenlijk een liefdeslied.