Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)

[p. 91]

Meindert Talma
Winterdepressie

Eind oktober merkte ik dat ik veel meer begon te eten. Midden op de dag begon ik thuismaaltijden en pakken boerenvla naar binnen te werken. 's Nachts vrat ik zomaar een hele kaas op. Binnen een week was ik vier kilo aangekomen. Wekenlang voelde ik me somber. Het ging steeds moeilijker. Ik vond het leven niet zoveel meer aan.

‘Wat is er nou?’ vroeg mijn vriendin L. steeds.

‘Ik weet niet...’ antwoordde ik dan, ‘niks...’

Ik had onverklaarbare spierpijnen en was steeds ontzettend moe. Te moe om ook maar iets te doen. Hoewel ik soms wel twaalf uur sliep, werd ik vaak toch uitgeput wakker. De rest van de dag hing ik ongewassen voor de tv, at een zakje Engelse drop leeg, surfte wat op het internet, of probeerde achter de piano een liedje te maken. Het ging voor geen meter.

Op een dag vroeg L.: ‘Meindert, zou jij vanmiddag eens een keer boodschappen kunnen doen?’

Ik barstte in tranen uit.

‘Wat is er toch, Meindert? Hé?...’ vroeg L. ongerust.

Ik kon geen antwoord geven en was alleen maar in staat om te huilen. Mijn huisarts had al snel door wat er aan de hand was: ‘Acute vorm van winterdepressie...’

Ze raadde me aan om voornamelijk spullen uit de biologisch-dynamische winkel te kopen. Ook schreef ze me een paar vitamine-complexen voor, maar toen zei ik: ‘Daar begin ik niet aan. Elvis Presley is ook helemaal kapot gegaan aan die pillentroep. Dat zal mij niet overkomen.’

Ook optreden ging me steeds slechter af. Dieptepunt was een festival in Paradiso waar ik zonder vreugde toekeek hoe bij andere artiesten zoals Ad Visser de vonken eraf vlogen. Na afloop kwam ik Ad Visser tegen in de kleedkamer. Ik vroeg hem om een handtekening te zetten in het science-

[p. 92]

fiction-epos Sobriëtas dat ik drieëntwintig jaar geleden op mijn verjaardag heb gekregen.

Ad Visser gaf me zijn nieuwe boek De parade van de hemelse tragedie, de langste song ter wereld, bestaande uit 1050 coupletten.

‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’ vroeg ik, ‘het lukt mij nauwelijks om op een dag een half liedje te maken...’

‘Simpel,’ zei Ad Visser, ‘ik sta 's morgens om een uur of zes op. Ik pak een gitaar en sla een akkoord aan en dan komt er altijd -, is nog nooit niet zo geweest komt er meteen iets, muziek of tekst. Heb jij dat niet?’

‘Nee,’ zei ik, ‘ik zit een beetje in een winterdip.’

‘Wat nou winterdip!’ viel Ad Visser uit. ‘Je maakt je eigen waarheid. Je maakt je eigen realiteit. Je computer werkt, pak 'm beet, maximaal tachtig jaar, zonder al te veel gerammel en foutjes. Dus als het even kan, besteed geen tijd aan dips.’

Ik kon het Ad Visser niet beloven, maar zei hem dat ik mijn best zou doen.

Ik ben al niet zo'n held in het sociale verkeer, maar nu kon ik het helemaal niet meer opbrengen om gesprekken te voeren met andere mensen. Lezen ging ook niet meer. De enige boeken die ik nog wel eens doorbladerde waren het boek van Ad Visser en een boek over behandelstrategieën bij winterdepressie, waar wel een paar aardige tips in stonden. Bijvoorbeeld: de lichtkuur. Ik begon 's nachts met het licht aan te slapen. Tot ergernis van L.

L.: ‘Kan dat licht niet uit...?’

Ik: ‘Nee!’

Elke dag ging ik onder de zonnebank liggen in zonnestudio Body Colour te Groningen. Via een speciaalzaak in Winsum kocht ik twee lichtboxen en een lichthelm. De ene lichtbox staat nu sinds een week op mijn bureau en de andere op mijn piano. Ik kan nu al merken dat het helpt. Alleen is het wel zo dat je voor een goed resultaat de lichtboxen zeker vijf uur moet gebruiken. De lichthelm gebruik ik als ik moet oefenen met de band.

Twee weken geleden heb ik voor het eerst een lichthelm op gehad tijdens het oefenen met mijn begeleidingsband The Negroes. Het was even wennen voor hen. Gitarist Nyk keek mij met een fronsend hoofd aan.

‘Wat heb jij in hemelsnaam voor ding op je kop?!’ vroeg drummer Janpier zich af.

[p. 93]

‘Ja,’ riep bassiste Janke, ‘wat moet dit in godsnaam voorstellen?!’

Maar nadat ik ze had verteld wat er aan de hand was reageerden ze heel positief. Ze snappen nu ook waarom ik steeds zo prikkelbaar ben en tonen begrip als ik soms de tekst vergeet of te laat inval met pianospelen.

De laatste dagen gaat het al een stuk beter. Ook het componeren. Maar een liedje maken bestaande uit 1050 coupletten, zoals Ad Visser dat doet... Nee, dat zit er de komende tijd voor deze jongen niet in.