Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)

[p. 64]

Philip Hoorne

Elke avond voor het slapengaan keek ik onder
mijn bed naar niets anders dan stof en leegte,
wachtend op een magere maniak met een aks
die mijn kindertijd voortijdig zou beëindigen.

Later wilde ik een strak laken onder mijn voeten
en nog later trokken mijn ogen op de drie muren
die mij omringden loodrecht ingebeelde lijnen
van het balatum naar het plafond en terug.

Een rookmachine spoot de lichtheid onherkenbaar,
maar ik zag ze wel, de op en neer dansende spoken.
Ik kneep mijn ogen en mijn lichaam dicht. Nu nog
pleegt men mij te noemen: zonderling, gesloten.