Bunker Hill. Jaargang 8 (nrs. 29-32)

[p. 5]

Mark Boog

Het verdriet, juweel, wordt in de binnenzak gedragen,
gevat in goud, in watten gelegd, een donker doosje.

Slechts op hoogtijdagen wordt het opgespeld
en genegeerd. Achteloos ontkent men zijn verdriet,

dat glimt als was het net gepoetst. Toch,
desgevraagd, geeft men toe dat het kleinood -

dat in de plechtige parade amper opvalt -
essentieel is. Wie leeft zonder verleden? Wie smelt niet

bij het zien van zijn kleerscheuren? Jawel, beamen wij,
het verdriet verleent ons diepgang, dooradert ons vlees,

maakt ons en zal ons breken. Vraag niet of we willen ruilen.