De Brakke Hond. Jaargang 10

[p. 55]

Eddie von Vliet
De Dichter

In dit gedicht dat minder is
dan een gewoon gedicht van mij,
waarin woorden nauwelijks zwaarder wegen
dan de woorden die ik dagelijks gebruik,
integendeel,

worden gedachten vertaald in gedachten
die sneller uit het hoofd vervliegen
dan ze neergeschreven worden.

Zo word ik, die meer ben dan een dichter
zonder lauweren, al schrijvende ontroerd
door de klank die klinkt alsof ik hem
al duizend keren heb gehoord en telkens weer
wuift als de hand van wie vertrekt,

wie niet te achterhalen &zonder sporen
achter te laten vertrekt.

Wat zou ik anders doen, nu het verdriet
opnieuw lachwekkender wordt
dan overzichtelijk.

Misschien zou ik opnieuw wat meer hoeven te zuipen
en toegeven dat een bedreven vermomming
mijn laatste kans op genade is.

[p. 56]

Het tafelblad

 

Behoedzaam, als een advocaat een jong meisje,

 

ondervraagt het tafelblad de natte voet

 

van het glaasje over de omkeerbaarheid van de tijd.

 

Tevergeefs. De jenevervlek droogt langzaam op.

 

Bevend als een tak die huivert in de koelte

 

van de avond, heeft de blinde man gemorst,

 

heeft de dichter een paar druppels

 

hoger dan de rand ingegoten.

 

 

 

In de schemering zit hij te treuren

 

om wat hem is ontnomen. Ogen en bomen die hij zag

 

en plekken in de stad. Haar blik

 

die moordend was toen zij hem voor het laatst

 

aankeek, is nu niet dichterbij

 

dan een herinnering, niet kwader

 

dan het onweer van voorbije seizoenen.

 

 

 

Van wat hij op het dak zoal kan horen,

 

herkent de dichter moeiteloos het schurend

 

getrippel van de duif die niet wou komen.

 

 

 

Met het zelfverzekerd geduld van een

 

hengelaar in het hengelseizoen, wacht

 

het tafelblad op het weer vullen van het glas.

 

Het kent de dichter al jaren. Al jaren ook

 

is de smaak van jonge klare, het vocht

 

waarin de dichter zijn grootste verdriet

 

oplost, voor het blad geen geheim.

 

 

 

Het staat nu vast: wat voorbij is,

 

is het beeld dat hij met haar

 

had willen zijn. Het kunstwerk, het standbeeld

[p. 57]

 

waarvoor hij haar gehouden had,

 

is opgevlogen, heeft zich onverwacht bevrijd.

 

 

 

De nacht die zich aandient als

 

de uitvinding van het verlangen,

 

wil het slot zijn van dit gedicht.