De Brakke Hond. Jaargang 10

[p. 72]

Jean-Luc Lambreghts
Walkman

Vóór in mijn hoofd gaat een elegisch
soort mens tekeer. Rouw staat koket,
maar hij schokt met de armen, houdt
de lippen getuit, brengt fragmenten
uit een Lager dat ter vertier
een vrouwenvleugel heeft gespaard.
Stom gonst een hulpkreet in de lucht.
Ze ligt geplet, men pompt zich klaar.

De vlakte verdonkert, drukt het venster
tegen me aan. Wat heb ik dan te treuren
in schadeloze landen, in een tijd die niet
verder reikt dan lauwe dreiging?

Nacht valt over land,
de beelden zijn vrij.
Een knop die afknapt
is een bloem,
mijn zwarte jas
een bleek gezicht.