|
| |
| |
| |
Christine van den Hove
Gember
Bella had het meteen gezien. Nog voor Frank iets had kunnen zeggen, zag ze het in
zijn ogen, zag ze het aan zijn mondhoeken. Zijn gezicht was het gezicht van
iemand die een wens in vervulling heeft zien gaan. Ze trok de voordeur verder
open en nodigde Frank uit om binnen te komen.
- New York? vroeg ze.
- Hoe raad je het?, lachte Frank.
- Yes, New York, New York .... Hij danste de gang door, de trappen op. Een
opdracht in New York, een reportage die deuren voor hem zou openen. Eindelijk
erkenning als uitstekende fotograaf. De tickets waren besteld. De huur van zijn
flat was opgezegd, en Carina ging meteen mee.
- Goed voor jou, voor jullie, zei Bella. Het klonk minder enthousiast dan ze had
gewild.
Maar Frank scheen het niet te merken. Hij vertelde verder op zijn gewone rustige
manier, schonk zichzelf een glas uit en installeerde zich op zijn vertrouwde
plaats.
In het begin, kort nadat ze elkaar hadden leren kennen op de academie, had hij
wel eens een ekskuus voor zijn bezoek, hij kwam dan een boek lenen of
terugbrengen, maar hij had gauw door dat hij zonder aanleiding of reden net zo
welkom was. En als Carina voor een paar dagen weg was, of als ze ruzie hadden,
kwam hij tegen een uur of zeven bij Bella, waar hij haar dan gadesloeg terwijl
ze kookte. Een enkele keer schilde hij wel eens een paar aardappels of pelde hij
de uien, maar meestal zat hij gewoon aan de keukentafel, dronk een glas bier en
vertelde over zijn werk als persfotograaf of over zijn eigen fotografiewerk. Hij
praatte haast nooit over Carina, maar Bella wist dat ze een hecht paar vormden.
| |
| |
Bella vertelde vaak over vroeger. Haar vader had haar Bella genoemd, hoewel ze
Beatrice heette. lange tijd had haar moeder zich verzet tegen wat zij
‘die verbastering van haar naam’ noemde maar toen het kind
opgroeide, moest ze toegeven dat Bella beter paste bij haar grote blauwe ogen,
de kuiltjes in haar wangen en haar dikke blonde haar. Soms noemde hij haar
Belle, of Ma Belle en vaak zong hij liedjes met Bella, Bella, Bella erin. In
ieder geval, hij was zijn hele leven zowat verliefd geweest op zijn enige
dochter en dat was aan haar te zien. Ze was trots geweest op haar naam, ze kende
al heel jong de betekenis ervan. Opgegroeid met de boodschap dat ze mooi en goed
was zoals ze was, was ze inderdaad mooi op haar stralende manier en had ze zich
nooit veel zorgen gemaakt over haar wat mollige armen, haar zomersproeten of
haar springerige haar. Ze zou uitstekend gestaan hebben in een Van Gogh met veel
geel erin, of in een appelboomgaard, of een kruidentuin, met een bloemetjesjurk
aan en een strohoed op.
Een enkele keer vertelde ze wel iets over haar man, alsof ze het over een vroeger
leven had. Over hun huis, hun tuin en hun hond. Over gemis en toch geen spijt.
Frank keek rond in Bella's keuken. Hij zou nog een keer foto's komen nemen. Best
op een ochtend, dacht hij. Met de zon in het zuidoosten. Schuin invallend licht
zou deze ruimte nog mooier maken dan ze al was. Bella besteedde er veel zorg
aan. De keuken was haar belangrijkste leefruimte. Voor de woonkamer vooraan
kocht ze wel eens bloemen, liefst gele: mimosa als ze betaalbaar waren, en in de
herfst een reusachtige gele chrysant. Voor de keuken zocht zij de mooiste
paprika's uit, de gaafste tomaten, de meest glimmende aubergines en schikte ze
in manden of aarden schotels. Bloemkolen, knolselder, prei, venkel met jong
groen kregen een plaats op het aanrecht. Uien, gember en look parfumeerden haar
kasten, en groene kruiden kweekte ze in potten en vertroetelde ze als
kamerplanten.
Pompoenen waren Bella's favoriete groenten. Ze kochten geen te grote exemplaren
en legde ze op verschillende plaatsen | |
| |
in haar keuken, op de
planken, één op het aanrecht, één op de vensterbank en een kleine tussen de
andere groenten. Ze hield van hun eigenzinnige vorm en hun royale fel-oranje
vruchtvlees. Nog het meest hield ze van groene pompoenen, ook wel blauwe
genoemd. Maar hun kleur was onmiskenbaar donkergroen en van binnen oranje als de
late septemberzon. Ze hield van het felle kleurenkontrast, eens ze opengesneden
lagen, maar ook van het mysterieuze groen, als ze ze nog ongeschonden en rond in
haar handpalmen hield. Hun vorm herinnerde haar vreemd genoeg aan de opgespannen
billen van een geconcentreerde minnaar.
De mooiste pompoen had ze het langst bewaard. Franks bezoek leek haar nu een
prima gelegenheid om hem klaar te maken, voor zijn kleur dof werd en hij vlekken
zou krijgen. Bijna plechtig bracht ze hem naar de keukentafel. Ze zocht een
mooie grote ui uit, trok een teentje look uit de onderste bol van de streng en
koos een dikke preistengel en een winterwortel uit een mand. Ze sneed de
donkergroene bladeren en de wortels van de prei en waste de witte stengel onder
de kraan. Met een paar inkepingen zorgde ze dat het water ook tussen de bladeren
kon. Ook prei vond ze een bijzondere groente. Zo wit en glanzend. Ze hield van
de reepjes struktuur van de bladeren en van het weke geel en groen binnenin. Ze
sneed hem in schijfjes en genoot van het prikkelende aroma dat vrij kwam terwijl
ze de schijfjes uitduwde tot ringetjes.
- Mmm,’ zei ze dan, ‘ruik es.’
Frank snoof en lachte, hij genoot ervan haar zo bezig te zien. Ze was een vrouw,
vond hij. Carina een meisje, en hij nog een jongen. Hoewel... soms was het
anders. Soms als hij bij Bella aan tafel zat, voelde hij geen verschil.
Tenminste niet in leeftijd. Vooral als het stil was, als hij zijn mond hield en
zij schijnbaar in gedachten verzonken bezig was.
Hij had wel eens gevraagd waaraan ze dacht. Maar ze beweerde:
- Aan niets.
| |
| |
| |
| |
- Koken, zei ze, is voor mij zoals schilderen of dansen of naar een film kijken.
Er is dan niets anders. Mijn hoofd is leeg, licht. Alles gebeurt met mijn
handen, mijn ogen, mijn lichaam. En mijn hart, had ze erbij gedacht.
Bella sneed het topje en de wortels van een grote koperkleurige ui en maakte met
de punt van haar mes de buitenste rokken los. Dan sneed ze de ui overlangs in
twee stukken, die ze met de platte kant op haar plankje legde, waarna ze elk
stuk nog eens in dunne reepjes sneed. En zoals altijd begonnen haar ogen te
tranen. Pas als de hele ui versneden was, zocht ze naar een zakdoek in haar
mouw, en keek ze lachend door haar tranen heen naar Frank.
Frank was dit beeld gewoon en toch was het nu anders. Bella's tranen grepen hem
aan. Hij vond niet meteen woorden voor zijn gevoel, bovendien was het niets voor
hem om ongevraagd te vertellen wat er in hem omging, dus zweeg hij. Het was
Bella die het gesprek weer opnam.
- Je blijft toch eten?
- Tuurlijk... Pompoensoep ... mmm... lekker.
- Ja, de laatste keer. Het seizoen is ver voorbij.
Ze nam de groene bol terug in haar handen en hield hem zo een paar minuten vast.
Alsof ze hiermee een punt wilde zetten achter de winter. Bella hield van elk
seizoen. Ook van de winter met zijn korte koude dagen en zijn lange warme
avonden. En het overgaan van het ene seizoen naar het andere vervulde haar
steeds met nieuwe hoop en creëerde bij haar steeds weer nieuwe verwachtingen.
Verandering, ze hield van verandering. Een nieuwe maan, een nieuwe cyclus, een
nieuw seizoen, het hield telkens weer nieuwe mogelijkheden in. Frank in New
York. Wat een verandering voor hem, een nieuw leven bijna. En ook een
verandering voor haar. Een nieuwe leegte. Ze zuchtte.
- Wat is er?
- Ik ga je missen.
Voor haar was het vertellen van haar gevoelens de gewoonste zaak van de wereld.
en ook dat kende Frank. Al had het feit | |
| |
dat zij het deed hem nooit
ertoe aangezet om hetzelfde te doen. En zij durfde wel directe vragen te
stellen, maar ze peuterde niet.
Hij zweeg en glimlachte.
Bella plaatste de punt van haar mes naast de aanzet van de steel van de pompoen,
sloot haar hand om het handvat alsof het een dolk was en stak zich een weg naar
het binnenste van de vrucht. Dan drukte ze het handvat van het mes naar beneden
en maakte zo een kloof, een smalle ravijn, een geel-oranje scheur. Ze draaide de
pompoen om en herhaalde dezelfde beweging in de andere richting. Ze drukte de
twee helften uit elkaar en de felle oranje kleur stemde haar meteen iets
opgewekter. Het snijden en schillen ging iets makkelijker dan gewoonlijk, want
de pompoen had al een tijdje gelegen en was er zachter op geworden. De smaak zou
ook erg zoet zijn, voorzag Bella, en ze besloot de soep extra te kruiden met
look, gember en versgemalen peper.
Ze haalde een klein mesje erbij om de look te pellen en brak ondertussen een
stukje gember af. Toen ze terug aan tafel kwam had Frank het grotere mes in zijn
handen genomen, de pompoenhelften naar zich toe getrokken, en hij was begonnen
met het snijden en schillen ervan. Bella zei er niets van. Ze schraapte de
wortel, pelde het teentje look en schilde het stukje gember. Ze legde het mesje
neer en rook aan haar vingers.
- Snijd niet in je vingers, zei ze.
- Auw, zei Frank.
- Grapje, lachte hij.
Bella sloeg haar ogen ten hemel en draaide zich om naar het vuur. In een hoge
kookpot goot ze een eetlepel olie, nadat ze het vuur eronder had aangestoken. Ze
kantelde de pot een paar keer rond zijn middelpunt, zodat de olie zich goed
verspreidde. Dan draaide ze het vuur iets lager en schoof ze de uien van de
plank af in de olie. Ze sisten zachtjes, het juiste geluid, want te heet was
verkeerd. De uien mochten niet bruin worden. Het teentje look werd door de pers
rechtstreeks in de pot geknepen en de gember geraspt.
| |
| |
Frank snoof.
- Mmm .. dat wordt lekker.
- Dat is de gember die je ruikt. Wist je dat gember voor een afrodisiacum
doorgaat?
- Nee, lachte hij, heb ik trouwens niet nodig.
- Opschepper.
Ze meende het.
Ze nam het bord met de stukjes pompoen weg en liet ze in de pot glijden. Met een
houten lepel draaide ze door de blokjes, zodat elk stukje even met de olie in
aanraking kwam. Dan de preiringen en de wortelschijfjes erbij. Ze bleef langzaam
omscheppen, zodat elk stukje zijn eigen glans verwierf en in ruil daarvoor zijn
geur en zijn smaak afstond aan het geheel.
Omdat ze met al haar aandacht in de pot stond te kijken, ontging het haar dat er
een stoel verschoven werd. Het drong pas tot haar door dat Frank opgestaan was,
toen ze hem plots heel dicht achter zich voelde. Hij raakte haar niet aan maar
keek over haar schouder mee in de pot. Hij was precies even groot als zij en
over haar hele lengte kon ze zijn warmte voelen. Een paar centimeter naar
achter, en zijn broek zou haar kuiten raken, zijn bekken tegen haar billen, zijn
borst tegen haar rug, zijn mond in haar haar.
- Geef me eens een liter water. Daar staat een maatbeker. Ze wees naar het
aanrecht. Hij deed wat ze zei.
- En nog een halve.
Hij voerde zijn opdracht zwijgend uit en kwam terug achter haar staan.
Bella's vingers trilden toen ze een kippebouillonblokje uit zijn zilverpapiertje
haalde. Hij zag het en plaatste zijn handen op haar heupen. Bella bleef in de
soep kijken. Ze wou zich niet omdraaien. Ze wou niet zeggen: hé wat doe je?
of... laat dat.
Ze wou dit moment alleen maar vasthouden. De spanning die zich in haar bekken
vormde, haar ademhaling die versnelde, de warmte die naar haar hals en haar
gezicht kroop. Ze roerde door de goudgele bouillon waarin oranje blokjes en
witte en | |
| |
groene ringetjes dreven. Langs de rand van de pot begonnen
zich belletjes te vormen. Franks handen gleden iets hoger, iets meer naar voor,
tot net onder haar borsten. De belletjes in de soep werden groter en de hele pot
begon te bubbelen. Bella draaide het vuur op de laagste stand. Op dat moment
voelde ze zijn handen op haar borsten. Ze haalde diep adem en wou zich
omdraaien.
- Blijf nog even staan.
Hij zocht naar de knoopjes van haar jurk, en haalde ze voorzichtig open. Met zijn
ene hand streelde hij zacht het bovenste deel van haar borsten in haar beha en
zijn andere hand schoof haar jurk naar omhoog, gleed over haar dij en over haar
broekje. Bella plaatste haar handen langs weerskanten van het kookvuur. De geur
van de soep drong in haar neus, ze voelde de damp langs haar voorhoofd.
Zijn hand gleed over haar buik langs de rand van haar broekje en dan terug naar
achter. Zijn vingers kropen onder het elastiek en hij omvatte haar bil in de
palm van zijn hand, zoals zij een half uur voorheen de pompoen nog in haar
handen had gehouden. Zijn hand schoof verder en baande zich een weg naar dat
plekje dat voor Bella een epicentrum aan het worden was, van waaruit golven van
opwinding zich over haar hele lichaam verspreidden. Het was er heet en vochtig
en de spanning straalde uit naar haar benen, buik en borsten. En toen zijn
vingers in kontakt kwamen met haar warme, natte vlees, slaakten ze
tegelijkertijd een zucht. Plots liet hij haar los, draaide haar om en duwde haar
tegen het aanrecht. Hij nam haar hoofd in zijn handen en kuste haar. Bella
opende haar mond. Ze dacht niet meer. In een flits zag ze Carina. Mooie, jonge,
slanke Carina. Maar het beeld verdween weer en er kwam niets voor in de plaats,
dan een gouden leegte, waarin zij zelf dreef, zweefde en er geen moment aan
dacht om dit te stoppen. Ze legde haar armen om Franks hals en beantwoordde zijn
kussen. Hun lippen en tongen vormden woorden in een andere taal, hun eigen taal.
Ze begrepen elkaar perfect. Dit was een afscheid en het mooiste | |
| |
afscheidscadeau dat ze elkaar konden geven. Frank werkte haar jurk verder open,
deed haar beha los en kneep in haar tepels. Hij kneep zacht en ritmisch en bleef
haar ondertussen kussen. Hij schoof zijn eigen trui naar omhoog en drukte zijn
borst tegen haar borst, zijn huid tegen haar huid.
Met zijn tong tekende hij een glanzend spoor van haar mond naar haar borst. Hij
beet zacht in haar tepels en trok ondertussen haar broekje uit. Dan pakte hij
haar beet in haar middel, tilde haar op het aanrecht en duwde haar knieën open
en naar omhoog. Bella kwam in een houding terecht waarin ze niets kon doen, dan
steunen op haar handen en haar opgetrokken voeten, en voelen hoe hij in haar
buik beet en met zijn mond haar venusheuvel afdaalde. Ze sloot haar ogen terwijl
hij haar natte bloem likte en zijn vingers zich een weg naar binnen baanden.
Pas toen hij ophield opende ze haar ogen. Hij keek haar niet aan, maar haalde
iets uit zijn broekzak. Hij scheurde het pakje open, trok bedaard zijn rits naar
beneden, duwde zijn jeans en zijn witte onderbroek wat naar beneden en rolde het
condoom over zijn opstaand lid. Bella sloeg hem gade en wachtte af. Toen hij
klaar was keek hij op en lachte.
- Kom ..., zei hij.
Hij tilde haar van de kast, ging zelf op een stoel zitten en trok haar naar zich
toe. Bella liet zich leiden. In deze dans had hij het voor het zeggen. Hij hield
haar rokken omhoog, omvatte haar beide billen en schoof haar over zich heen.
Bella boog gewillig door haar knieën. Ze gleden in elkaar en vonden elkaar na
een moment van zoeken in een volmaakt evenwicht. Zijn voeten stonden stevig op
de grond, zij steunde met haar hielen op de zijsporten van de stoel. Hij begroef
zijn hoofd tussen haar borsten en zij streelde zijn dikke zwarte haar. Ze kneep
haar bekkenspieren samen. Ze wist dat ze niet klaar zou komen, maar ze wilde elk
detail voelen. Hoe hij hard in haar buik was, ze wou elke trilling volgen, met
hem meegaan in elke fase. Frank kreunde stilletjes. Het klonk jong. En Bella
hield zijn hoofd vast, alsof ze het hele gebeuren vast wou houden en nooit meer
| |
| |
loslaten.
Hij opende zijn ogen en keek naar haar. Hij gleed met zijn duimen terug over haar
buik en wou haar knopje strelen, maar ze schudde haar hoofd. Het hoefde niet.
Geen moeizaam zoeken naar een orgasme. Hier en nu niet.
Ze bleven nog een ogenblik zitten, tot hij uit haar gleed. Vanop haar plaats
reikte Bella naar de rol keukenpapier en ze droogde hen beiden af. Dan stond ze
op, trok haar slipje aan en fatsoeneerde haar kleren. Niet wetende wat meteen
gezegd of gedaan keerde ze terug naar het kookvuur. Hij kwam opnieuw achter haar
staan en legde zijn kin op haar schouder.
- Ik zal je ook missen, zei hij.
- Ik weet het, antwoordde ze.
Ze draaide het kookvuur uit, haalde de mixer uit de kast, stak de stekker in het
kontakt, en hield de staaf een paar seconden in de pot. Frank stak zijn vingers
in zijn oren. Hij haatte het geluid.
De soep had een prachtige abrikooskleur nu, en hier en daar dreef nog een
schijfje wortel of een ringetje prei. Negen draaien met de pepermolen en een
laatste keer roeren.
Bella zette de pot op de tafel en schepte de soep in witte bollen. Brood van één
dag oud en verse boter.
Ze zaten tegenover elkaar en keken in hun bol, alsof daar de onuitsprekelijke
waarheid lag. De soep had een satijnachtige structuur, de kleur was warm en de
geur prikkelend. Frank at met zijn linkerhand. Zijn rechterhand schoof over de
tafel en nam haar hand. Zo aten ze verder, traag en tussendoor naar elkaar
kijkend, terwijl de avond verder kabbelde.
Morgen, dacht Bella, zaai ik de pitten van deze pompoen in een bloempot.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd