De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 24]

Luuk Gruwez
Piëdestal

Er is maar één vrouw die mij liever is:
de rosse oksel van een fröbeljuf,
schrammen op een meisjesknie,
een loense blik, een dikke bril,
een damesdot die niemand wil.
Dit alles samen in één nacht.

Maar één nacht die mij liever is.
Toledo 's nachts, Naoussa 's nachts,
een nacht van straks als ik plots weet:
Ziehier helaas mijn laatste liefdesnacht.
Kom toch, mijn dood, heb mededogen
en sta daar niet te bazelen.
Doe alles dicht in slechts twee ogen.

Ik telde net zo vaak tot één
tot er van jou maar één meer bleef:
van alle duizend die je was
die één die, zelf niet meer in tel,
die één die domweg kanker kreeg.

[p. 25]

Ik zing de lof van de misplaatste grap,
van de mislukte smoes, van een welwillend spraakgebrek,
van beuzelpraat en zottenklap,
van wie talent heeft voor verflensen.

Er is bedroevend weinig twijfel
in stenen op de bedding van een stroom
die weigeren om mee te stromen,
maar glanzen van één gram verlies.

Wie aarzelt heeft nooit ongelijk.
Tulpen, merels, mieren, mensen
weten niet veel, maar steeds teveel.
En stenen weten altijd alles.

Daarom dat zij zo stil kunnen liggen,
zonder ophef, zonder zenuwen, wijs.
Drommels zeker van zichzelf
en nooit op zoek naar een bewijs.

[p. 26]

Lied van de lijkschouwer

 

Ik ben de lijkenman. Ziehier een vent.

 

De ogen hebben God gezien

 

en de waterval van Coo

 

en de borsten van Ornella Mutti.

 

De oren hebben Mozart gehoord.

 

En in de navel zit het laatste

 

dat heeft gehouden van een moeder

 

die op een winterochtend zei:

 

Knoop toch je jasje stevig dicht

 

en doe dat haar uit je gezicht.

 

 

 

Met amper één kwart kilo hart

 

ligt hier een snaak van zeven jaar

 

die dol op chokolade was,

 

op popcorn, noga en op limonade na.

 

Tot iemand riep: Genoeg geleefd.

[p. 27]

 

Ziet u die meid in ondergoed

 

in wie ik straks nog kerven zal?

 

Een bruut vergreep zich eerst aan haar

 

en stak haar dan wat slecht in brand.

 

Zij heeft de krop nog in de keel

 

en liefde zit nog in het kreng.

 

Zij heeft, helaas, geen wimpers meer.

 

 

 

Ik ben niet dol op jonge doden.

 

Jonge doden zijn zozeer blasé

 

dat zij - de klus niet eens geklaard -

 

al buigen voor applaus en rouw.

 

Ik hou van een volledig lijk.

 

 

 

Ziehier wat mij het liefste is.

 

Stil vlees dat gillen kon en kermen

 

en veel verstand van sterven had:

 

een trage oma met een handtas,

 

beroofd voor volle tachtig frank

 

- één frank per jaar dat zij hier was.

[p. 28]

Het troostconcours

 

Er werd een wedstrijd in troosten gehouden.

 

Eén bracht een zondag mee met gregoriaans,

 

een worgengel, een zoon van God

 

en drie heel knappe jonge priesters.

 

Een schip naar Paramaribo.

 

Gezoen achter een sleutelgat

 

dat haast versleten van het gluren was.

 

- Men geeuwde zeer voornaam en hij verloor.

 

 

 

Eén bracht er mee: een kindertijd

 

met voetzoekers en knalbonbons,

 

de boenwas van zijn oude oma,

 

de geur van jute en van terpentijn.

 

Zijn lang bewaarde eerste kies

 

en al zijn nederlagen in de liefde.

 

De mooiste ziektes, roem, de beste graven.

 

- Het kon de jury niet bekoren.

 

 

 

O wat het allemaal niet deed:

 

een doedelzak, een hangbuikzwijn,

 

een heroïnehoer van vijftien jaar,

 

het hoofd van een gestorven meisje

 

met nog confetti in het haar.

 

Een wiegedruk uit 1510.

 

En het plezier van obers voor hun dienblad

 

om zowat vijf voor middernacht.

 

 

 

Een laatste bracht er tranen mee en groot applaus,

 

een spraakgebrek, wat kippevel, zichzelf.

 

Hij won, maar niemand weet waarom,

 

hij won en weende. Levenslang.