De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 110]

Erik Spinoy
Gedichten

Tast toe. Hak steen
geworden brood en slurp
de zwartste thee

in deze kamerlucht. Waar schimmel
groeit in marmelade. Verblind
een vlieg verdwaalt in
poolsneeuwvlakten,
pooldamast.

Waar elke dag de kamer krimpt.
Waar ieder zoetigheden vindt.
Waar ligt

dat plastic haar,
het glazen oog,
een tand van porselein.

[p. 111]

Moederkoorn

 

Waar warm de hoeve lag

 

in glooiend land

 

met goud en zolders,

 

stof en koren, hooi.

 

 

 

Staat alles strak

 

onder de sikkel

 

op het zwart gestikt.

 

Zit, graan en daken,

 

onder schimmel. Dicht.

 

 

 

Een lege plek.

 

De rest.

Groen wier. Aquarium. De tijd
die roerloos door de kamer gaat.
Blauw is het blinkend waterglas.

De dikke grijze kat slaapt niet.
Versmoord klinkt hier een lied.

Soms klotst een Zuidzee, ver.
Lianen, tijgers, riffen en koraal -
bedenksels, pure
onbereikbaarheid.

Zwijg stil. Droom zoet.
Zo is het goed.

[p. 112]

Un voyage lointain

 

Een kwade vraag, dat was.

 

 

 

Het oude lichaam,

 

als een koffer,

 

op de leunstoel

 

klaargezet.

 

 

 

Blauwogig,

 

ingekleed.

 

Doodstil, halfweg

 

ontvleesd.

 

 

 

De molen draait.

 

Muziek speelt op het kermisfeest.

 

We hollen weg.

 

We lachen om het meest.

[p. 113]

Avondlicht

 

Wiens zweet, dat parelt

 

in de kast? Onhoorbaar gist

 

het fruit. Wijn, roder dan

 

oud bloed.

 

 

 

De tong ligt op het bord.

 

Een beeld vergaat, van vis

 

en vissersboot. Het net

 

dat, vredig zwevend, doodt.

 

 

 

Op tafel gonst een vlieg

 

en voelt, gedachtenloos,

 

zijn einde

 

zijn.