De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 146]

Lut Teck
Baardegem 1958

We fietsten door de velden
ik en mijn vader.
Het koren stond al hoog,
waardoor de weg veel smaller werd
en nog veel langer,
en daarom nog meer verlaten.

Ik bleef recht in zijn spoor,
een paarse en een blauwe fiets
achter elkaar op nog geen meter.
In de verte stond de toren,
die zeer oneindig leek en groot,
scherp afgelijnd tussen de daken.

Als ik nu wakker word
en aan mijn vader denk
zoals hij voor me uit reed,
zijn rug veel breder dan de weg,
zijn hoed veel hoger dan de toren,
dan zijn de woorden weg,
omdat hij zweeg en wist dat
wat moest komen toch moest komen.